Οι πολιτικοί λοιδορούνται. Με κάθε ευκαιρία. Και με κάθε τρόπο. Ακόμα και χυδαία. Οι πολιτικοί αποδοκιμάζονται. Γι' αυτά που έχουν κάνει. Για εκείνα που έχουν παραλείψει. Και για αυτά που αδυνατούν  να αντιμετωπίσουν στο παρόν και στο μέλλον.

Και οι ίδιοι οι πολιτικοί δεν υπερασπίζονται τους εαυτούς των. Ούτε το πολιτικό σύστημα συνολικά. Ούτε την ίδια την πολιτική.

Δεν υπερασπίζονται τους εαυτούς των με αξιοπρέπεια και σθεναρότητα. Πανικόβλητοι μπροστά στις συνέπειες και στις απειλούμενες κυρώσεις των δικών τους αποφάσεων, περιθωριοποιούνται συνειδητά. Σαν να αποφεύγουν την κεντρική πολιτική σκηνή. Προβαίνουν σε γενικές και αόριστε ομολογίες συλλογικής ενοχής. Που δεν κανένα νόημα. Καμιά αξία. Και καμία χρησιμότητα. Και κάπου στο τέλος ψελλίζουν με πολιτική σεμνοτυφία: Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Σαν να φοβούνται την επόμενη αποκάλυψη κάποιου σκανδάλου ή σκανδαλώδους συμπεριφοράς ή προκλητικής διαβίωσης.

Δεν υπερασπίζονται το πολιτικό σύστημα συνολικά και με ιστορικούς όρους. Μερικοί έσπευσαν να κηρύξουν το τέλος της μεταπολίτευσης. Ωσάν να μέμφονται τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, που με ξεχωριστούς ρόλους ο καθένας τους θεμελίωσαν ένα στιβαρό πολιτικό σύστημα. Με αναμφισβήτητους κανόνες δημοκρατίας και ελευθερίας. Αν κάποιος προσέξει τα λόγια και τα γραπτά των περισσοτέρων, θα αναγκαστεί σε ένα πρακτικό και απτό συμπέρασμα. Είναι οι ίδιοι που κατά καιρούς κηρύσσουν το τέλος της μεταπολίτευσης εδώ και δύο δεκαετίες.

Δεν υπερασπίζονται την ίδια την πολιτική και τις αξίες της. Καταγγέλλουν και αυτοκαταγγέλλονται. Έτσι συρρίκνωσαν το περιεχόμενό της. Έτσι ακύρωσαν και τις αξίες που αφορούν στις θεμελιώδεις διαδικασίες της πολιτικής και εκείνες που αφορούν στο περιεχόμενό της. Κατάντησαν να ταυτίσουν την πολιτική με την επικοινωνία και τα φτιασιδώματά της. Ενώ η επικοινωνία αναμφισβήτητα αποτελεί εργαλείο της πολιτικής. Και όχι αυτοσκοπό. Από την άλλη, η πολιτική δεν εμπιστεύεται στα τυφλά την Αγορά. Ούτε υποτάσσεται σε αυτήν. Και αντιμετωπίζει το κερδοσκοπικό κεφάλαιο ως παράγοντα πρόκλησης διαρκών κινδύνων. Και ξέρει ότι είναι δικό της καθήκον να εποπτεύσει την Αγορά και να αντιμετωπίσει τους κερδοσκόπους. Δεν χρειάζεται γι' αυτόν τον στόχο, ούτε δεκανίκια, ούτε τη βοήθεια ενός φτωχοπροδρομικού Σάντσο Πάντσο.

Η κρίση που διανύουμε είναι κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική. Και πολιτική. Στοιχεία και χαρακτηριστικά της οικονομικής κρίσης είναι όλοι σχεδόν οι βασικοί δείκτες των εθνικών λογαριασμών της χώρας. Η κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική κρίση σκιαγραφείται από σειρά γεγονότων που ενσκήπτουν καθημερινά στην επικαιρότητα. Η ποικιλία των προτάσεων διεξόδου είναι εντυπωσιακή. Και χαοτική. Αντί να προφητεύουμε το τέλος της μεταπολίτευσης και της πολιτικής, να απαιτήσουμε κάτι πιο απλό. Από την μια να επιστρέψουμε στη θεσμική διάσταση της πολιτικής. Αυτό ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολίτευσης. Στα σκάνδαλα, στις σκανδαλολογία και στην πολύπλευρη κρίση, απαντάμε ξεκάθαρα: Επανιδρύουμε την μεταπολίτευση.

 

Πρώτο Θέμα, Κυριακή 13.6.2010