Έτσι ξεκινούσα ένα άρθρο μου στα Νέα. Ως «Τιπούκειτος». Γράφτηκε  στις 20 Μαρτίου 1995. Αντιγράφω. Επί λέξει:

«Τίποτα δεν είναι τυχαίο!

• Οι συζητήσεις στο ταξί, που οδηγούν σε «συρράξεις» ή σε... χωριστά καφενεία.
• Τα πηγαδάκια στην Ομόνοια, που μετακινούνται και παρ' όλα αυτά διαρκούν με διαφορετικούς, στην αρχή και στο τέλος, συνομιλητές. Και χωρίς ούτε ένα διάλλειμα.
• Οι τρομοκρατικές οργανώσεις, που εκτοξεύουν ρουκέτες, μέσα σε κλίμα διευρυμένης και φανερά ενοχλημένης αδιαφορίας. Γιατί μόνο αυτό ξέρουν.
• Οι διανοούμενοι, που μόνο καταγγέλλουν, αν δεν σιωπούν. Αναλύουν άνετα και αρχειακά το παρελθόν. Αλλά δεν αναλαμβάνουν την παραμικρή ευθύνη στην κοπιαστική καθαρογραφή άμεσων και δεσμευτικών προοπτικών.
• Τα στελέχη των κομμάτων και των κυβερνήσεων, που καταγγέλλουν κι αυτά ό, τι δουλικότατα είχαν υπηρετήσει. Ολίγα λεπτά μετά τον αναπροσανατολισμό της εσωτερικής αρχιτεκτονικής του δικού τους χώρου.
• Οι συνδικαλιστές που σμικρύνθηκαν, μόλις κατέκτησαν τη μόνη «θέση» που είχαν διεκδικήσει: τη συνδιαχείριση και την συνυπευθυνότητα στην παραγωγή.
• Η Αριστερά που φυλλορρόησε, λίγο πριν εγκαταλείψει τους δρόμους και τις πλατείες των διαδηλώσεων.
• Η Δεξιά που περιήλθε σε σύγχυση, αμέσως μετά την κατάθεση των βελών της αντίδρασης.
• Ο ανιαρός πια λόγος των «εκσυγχρονιστών», «λαικιστών», «ευρωπαϊστών» και «υπερπατριωτών», στο κατώφλι ενός πεζού ερωτηματολογίου, πάνω σε συνεπείς προτάσεις με θετικό περιεχόμενο.

Δυστυχώς. Καταγγέλλω αλλά δεν ανατρέπω. Απορροφώ με αναρρόφηση τη δυσαρέσκεια και δεν δεσμεύομαι. Υπηρετώ και, άρα, υπάρχω!»

Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε. Δεν σχηματίζονται πια «πηγαδάκια» στην Ομόνοια. Τα «χρώματα» στα καφενεία έχουν ξεθωριάσει. Άλλα τόσα, όμως, παραμένουν ακόμη και σήμερα ίδια. Μετά από τόσο καιρό. Μετά από τόσες αλλαγές.

Ανατρέχοντας στις σκέψεις μου, 24 χρόνια πίσω, επιβεβαιώνω την αλήθεια της εναρκτήριας πρότασης.  Πράγματι, τίποτα δεν είναι τυχαίο! Άνοιξη και τότε. Και τώρα! Διαπιστώσεις και τότε. Και τώρα! Αναζητήσεις και τότε. Και τώρα!

Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Τουλάχιστον, όσο την τύχη μας την καθορίζουμε εμείς.

Νέα Κρήτη, Άποψη, Παρασκευή 22.03.2019