Το τραπέζι είχε στηθεί έγκαιρα. Λευκό τραπεζομάντηλο. Επίσημο. Στοιχισμένα στην εντέλεια τα πιάτα, τα ποτήρια και τα μαχαιροπίρουνα. Οι προσκεκλημένοι κατέφθασαν στην ώρα τους. Στο Μαξίμου! Και ο οικοδεσπότης περιχαρής. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που τραπεζώνει στην πρωθυπουργική έδρα. Αυτήν τη φορά τους υποψήφιους Ευρωβουλευτές του κόμματός του. Η Μυρσίνη Λοΐζου, γνωστή από τις περισπούδαστες αναρτήσεις της, έσπευσε να προλάβει τις ενστάσεις. «Δεν φάγαμε κανονικά... απλά κάτι 'τσιμπήσαμε'. Εγώ μετά έφαγα και σπίτι μου...»

Δεν γνωρίζω αν η κυρία Λοΐζου υποτίμησε τις γαστριμαργικές νοστιμιές του Μαξίμου υπό το βάρος του προωθούμενου από τον Τσίπρα «μοντέλου» της «ολιγαρκούς αφθονίας». Ούτε, πάλι, είμαι σε θέση να βεβαιώσω ότι κατά τον απογευματινό καφέ της, δεν την συνόδευσε το πόνημα του Γάλλου φιλοσόφου και οικονομολόγου Σερζ Λατούς (στα «ευπώλητα» του ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία εβδομάδα!). Αυτό, όμως, που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ο Τσίπρας και η παρέα του έχουν εισέλθει για τα καλά στην αφθονία της φαυλότητας! Και της αλαζονείας.

Τα τραπεζώματα στο Μαξίμου δίνουν και παίρνουν. Χρησιμοποιούν το χώρο ως κέντρο κομματικής διασκέδασης. Και το προσωπικό του ως γκαρσόνια και ταβερνιάρηδες. Τα κυβερνητικά αεροσκάφη δεν προλαβαίνουν να δηλώνουν σχέδια πτήσης. Προς κάθε κατεύθυνση και προορισμό. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που ο Αλέξης και οι υπουργοί του στριμώχνονταν στην οικονομική θέση των αεροπλάνων. Οι επιβάτες των κυβερνητικών πτήσεων περνάνε καλά. Έχουν να διαλέξουν από 15 πιάτα. Ακόμη και για εκλεπτυσμένα γούστα. Σολομός και γαριδομακαρονάδα!

Από το «λιτό» βίο του Βαρουφάκη περάσαμε στην «ολιγαρκή αφθονία» του Τσίπρα. Λέξεις χωρίς κανένα νόημα. Ατάκτως ερριμένες και ατέχνως στοιχισμένες. Σαν να έχουν ξεπηδήσει από λογογράφους του Μαδούρο και του Μοράλες. Η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Πλήρως και συνολικά. Και τους ίδιους. Και τους συνδαιτημόνες τους.

Ο Πάμπλο Πικάσο συνήθιζε να λέγει: «Θα ήθελα να ζω σαν φτωχός με πολλά λεφτά». Μήπως αυτό εννοούσε ο Αλέξης όταν ομιλούσε περί «ολιγαρκούς αφθονίας»; Το σίγουρο είναι θα χρειαστούν πολλοί φιλόσοφοι και οικονομολόγοι, διαφόρων εθνικοτήτων, για να επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν τη συνειδητή ψευδαίσθησή του Πρωθυπουργού. Και δεν είμαι βέβαιος ότι θα καταλήξουν σε τελικό συμπέρασμα.

Μετά τα τραπεζώματα έρχεται και ο λογαριασμός. Και αυτόν θα τον πληρώσει ο ίδιος Αλέξης. Και το κόμμα του. Χωρίς ρεφενέ. Χωρίς πίστωση. Και, χωρίς επιδόρπιο.

Νέα Κρήτη, Άποψη, Τρίτη, 19.03.2019