Έχει περάσει αρκετός καιρός απ' όταν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επεδείκνυε την εμμονή του σε κάτι. Και δεν αναφέρομαι στις καθημερινές προκλήσεις του ίδιου και των συνοδοιπόρων του απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Έμπρακτες και προφορικές.

Το Σάββατο που πέρασε, ο Τούρκος Πρόεδρος αναφέρθηκε για τρίτη φορά στο μακελειό στη Ν. Ζηλανδία. Μέσα σε 24 ώρες! Στην πολιτική του εκδήλωση δεν δίστασε να προβάλει σε γιγαντοοθόνες το βίντεο της φρίκης. Εκείνο, το οποίο ο φονιάς πρόβαλε σε ζωντανή μετάδοση μέσω facebook. Τι και αν διεθνώς οι αντιδράσεις, αλλά και δεοντολογική εγκράτεια των υπευθύνων, έχουν υποχρεώσει κάθε σοβαρό μέσο να αποκλείσει το περιεχόμενο του. Ψιλά γράμματα για τον Ερντογάν. Τον πολέμιο, κατά τ' άλλα, του facebook. Και κάθε άλλου μέσου δύναται να θέσει υπό αμφισβήτηση τη δογματική «παντοκρατορία» του.

Δεν αρκέστηκε στην άθλια προβολή. Χρησιμοποίησε το βίντεο ως βάση για το «μανιφέστο» του. Τί είπε; Ο δράστης είχε επισκεφθεί δύο φορές την Τουρκία. Είχε απειλήσει ότι οι Τούρκοι δεν έχουν θέση στην Ευρώπη. Συνέχισε «μας λέει ότι μπορούμε να κατοικούμε στην ανατολική πλευρά, δεν μπορούμε να περάσουμε στην ευρωπαϊκή πλευρά. Ποιoς νομίζεις ότι είσαι»; Και κατέληξε «με αυτή την επίθεση, η εχθρότητα εναντίον του ισλάμ (...) ξεπέρασε τα όρια της ατομικής παρενόχλησης, για να φθάσει στο επίπεδο ενός μαζικού φονικού...φαίνεται ξεκάθαρα ότι το όραμα του φονιά (...) κερδίζει έδαφος στη Δύση σαν ένας καρκίνος».

Μόνο τυχαία δεν είναι παρέμβαση του Ερντογάν. Διαλέγεται με τον φονιά. Διαρκώς και με κάθε ευκαιρία. Εμφανίζεται ως εκείνος που μπορεί να το πράξει. Και ως εκείνος που μπορεί να «προστατεύσει». Οικοδομεί και ο ίδιος φανατισμό και μισαλλοδοξία. Απειλεί και αυτός. Δεν το πράττει προς τέρψη του ακροατηρίου του. Αυτούς του έχεις δεμένους. Θέλει να τον ακούει η Δύση. Ας μη ξεχνάμε ότι λίγες μέρες πριν το Ευρωκοινοβούλιο έβαλε μπλόκο στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέλει να τον ακούει και η Ανατολή. Διεκδικεί το ρόλο του «μεγάλου προστάτη».

Ο Ερντογάν θα συνεχίσει την στρατηγική του. Θα ανακαλύπτει διαρκώς «εχθρούς». Κυρίως για τον ίδιο. Και μετά για εκείνους που κυβερνά. Θεωρεί ότι τον ευνοεί να σπέρνει άκριτα το μίσος και το φανατισμό. Δεν τον ενδιαφέρει η ιστορία. Που δεν επαναλαμβάνεται πάντοτε ως φάρσα. Ενίοτε μπορεί και ως τραγωδία.

Νέα Κρήτη, Άποψη, Δευτέρα, 18.03.2019