Πέρασε μία εβδομάδα από την καταδίκη του Νίκου Γεωργιάδη. Είχε εκλεγεί βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και είχε διατελέσει υπεύθυνος του πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος. Καταδικάστηκε σε πρώτο βαθμό για ασέλγεια με ανήλικο (άνω των 15 ετών) έναντι αμοιβής κατά συρροή. Είχε προηγηθεί καταδικαστική εισαγγελική πρόταση. Και επιβλήθηκε σε βάρος του συνολική ποινή φυλάκισης 28 μηνών και χρηματική ποινή 20.000 ευρώ.

Πολλοί έχουν τοποθετηθεί επί του ζητήματος. Επιτρέψτε μου ορισμένες σκέψεις:

Πρώτον. Η πράξη για την οποία καταδικάστηκε θεσπίστηκε στις 2.10.2002. Όταν η εθνική έννομη τάξη εναρμονίστηκε με τις ευρωπαϊκές επιταγές για την αντιμετώπιση της εμπορίας ανθρώπων. Αντιγράφω από την εισηγητική έκθεση του νόμου: «η εμπορία ανθρώπων πέρα από τον καθαυτό απεχθή χαρακτήρα της, επιφέρει ευρύτατες και συχνά βαριές ψυχικές και σωματικές βλάβες στα θύματα, ιδίως μάλιστα σε εκείνα των οποίων η κοινωνική κατάσταση είναι ευάλωτη».

Δεύτερον. Μέχρι και σήμερα δεν έχω αντιληφθεί την ακριβή θέση του Γεωργιάδη απέναντι στην κατηγορία. Μου φαίνεται ότι περισσότερο στέκεται σε δικονομικά ζητήματα. Και σε ισχυρισμούς περί «νομικής» ή «δικαστικής» πλάνης.

Τρίτον. Αναμφίβολα το τεκμήριο αθωότητας αποτελεί κατάκτηση. Και ισχύει μέχρι την αμετάκλητη καταδίκη του οποιουδήποτε. Δεν αποτελεί, όμως, ούτε «άλλοθι» υπεκφυγής, ούτε έρεισμα οικοδόμησης εν πολλοίς ακατάληπτων θεωριών περί «θυματοποίησης» του δράστη. Ο κάθε πολίτης δικαιούται να καταγράψει το αντικειμενικό γεγονός της καταδίκης και να προβεί στις αναγκαίες αξιολογήσεις που συνδέονται με αυτό. Το τεκμήριο αθωότητας δεν εμποδίζει την άσκηση κριτικής σε ένα δημόσιο πρόσωπο με βάση μία πρωτόδικη καταδίκη. Αυτό, που απαγορεύει είναι να προδικάσουμε την έκβαση της έφεσής του.

Τέταρτον. Η Νέα Δημοκρατία αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Ο Λευτέρης Αυγενάκης δήλωσε στη δημόσια τηλεόραση ότι πρόκειται περί «σκευωρίας». Η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου ως μάρτυρας υπεράσπισής έπλεξε το εγκώμιο του Γεωργιάδη, αποκλείοντας την τέλεση του αδικήματος. Άλλα στελέχη προβαίνουν σε απανωτές δηλώσεις συμπαράστασης. Και στη συνέχεια σπεύδουν να διευκρινίσουν τα λεγόμενά τους. Χωρίς να γνωρίζουν τι και αν πράγματι συνέβη, αρνούνται πεισματικά οποιαδήποτε άλλη εκδοχή. Έστω να τη διερευνήσουν. Αυτό και μόνο υποδηλώνει τη δογματική μονομέρεια των απόψεών. Και την έλλειψη ουσιαστικών επιχειρημάτων προς θεμελίωση της θέσης τους. Όποια και αν είναι αυτή.

Το ζήτημα είναι και παραμένει σοβαρό. Θα επανέλθω.

Νέα Κρήτη, Άποψη, Τρίτη, 05.03.2019