Παραμονές της μεγαλειώδους λαϊκής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα για το «Μακεδονικό» στις 4 Φεβρουαρίου του 2018 είχα γράψει «Θα πάω...». Και το επανέλαβα οκτώ φορές. Στο ίδιο κείμενο. Με την πεποίθηση ότι μπορούσα να ενθαρρύνω τη συμμετοχή φίλων μου, γνωστών και αναγνωστών των φιλόξενων αυτών σελίδων.

Δεν το μετάνιωσα. Οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες. Λίγους μήνες μετά δημοσιεύτηκε και το οριστικό σχέδιο συμφωνίας μεταξύ της Αθήνας και των Σκοπίων.  Και στις 17 Ιουνίου 2018 υπογράφηκε, στο χωριό Ψαράδες των Πρεσπών, το τελικό κείμενο. Ακολούθησε δημοψήφισμα στη γειτονική χώρα με ισχνή και μειοψηφική συμμετοχή του λαού των Σκοπίων, η διαδικασία της τροποποίησης του Συντάγματός τους. Και ακολούθως εισήλθε για κύρωση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Προσωπικά, πήγα στο συλλαλητήριο της 4^ης Φεβρουαρίου 2018. Και, μάλιστα, με φίλους μου. Και θα ξαναπάω στη μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση στο Σύνταγμα αυτή την Κυριακή.

Το «Μακεδονικό» είναι ένα πολύ σοβαρό εθνικό ζήτημα. Αναγνωρίζω την κρατική οντότητα της γειτονικής χώρας. Ως Έλληνας δεν το επιβουλεύομαι, ούτε επιτρέπω τέτοια παραληρηματικά συναισθήματα σε οποιονδήποτε συμπατριώτη μου. Έχει, όμως, το κράτος αυτό έναν βαθύτατο αλυτρωτικό χαρακτήρα και φύση. Δεν τα απέκτησε ευκαιριακά. Εντοπίζονται στο μαύρο κενό της «σκοτεινής» ιστορίας των Βαλκανίων. Με άλλους στόχους κάθε φορά. Με άλλα μέσα και κίνητρα. Από θηριώδη μεγαλοϊδεατικά αγάλματα, μέχρι την σκληρή εκπαίδευση της νεολαίας. Και αν σήμερα ο αλυτρωτικός χαρακτήρας μοιάζει να έχει ηττηθεί, τίποτα δεν αποκλείει την αναζωπύρωσή του σε μια έξαρση ρήξεων και συγκρούσεων σ' αυτήν την πολύπαθη χερσόνησο. Σήμερα δεν φοβόμαστε τα Σκόπια. Ούτε στρατιωτικά. Ούτε οικονομικά. Η συμμετοχή τους, όμως, σε μια ανθελληνική εξέγερση τα καθιστά υπολογίσιμο παράγοντα.

Πήγα... Και θα ξαναπάω...

Η, δήθεν, φιλόδοξη αλλαγή του ονόματος του κράτους αυτού από «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατίας της Μακεδονίας» σε «Βόρεια Μακεδονία» με τη «Συμφωνία των Πρεσπών» ελάχιστα εξυπηρετεί τις καλές μεταξύ μας σχέσεις γειτονίας. Σα να ντρεπόμαστε για τη λέξη Ελλάδα και «Ελληνική Μακεδονία».

Πήγα... Και θα ξαναπάω...

Η ιστορία των Βαλκανίων, και όχι μόνο, έχει αποδείξει ότι οι διεθνείς συμβάσεις ερμηνεύονται και εφαρμόζονται δυναμικά. Πολύ γρήγορα απομακρύνονται από το λεκτικό περιεχόμενο των κανόνων, που αρχικά είχαν εγκαινιάσει. Γι' αυτό και συχνά μεταβάλλονται οι συμμαχίες, οι ρόλοι και, όχι σπάνια, τα σύνορα. Η «Συμφωνία των Πρεσπών», επιπλέον, έχει πολλά κενά, πάσχει από αοριστίες. Και παραπέμπει στο μέλλον ζωτικά και καυτά ζητήματα. Μία χρονική παράμετρο που αυτή, τουλάχιστον, τη στιγμή, έχει ήδη «γκριζάρει».

Πήγα... Και θα ξαναπάω...

Γιατί θέλω να βρεθεί λύση. Αποκρούω ρητά τις σκέψεις να τ' αφήσουμε όλα γι' αργότερα. Κάτι τέτοιες αντιλήψεις είναι, περίπου, τυχοδιωκτικές. Από την άλλη δεν είμαι ενδοτικός. Άλλοι βιάζονται. Οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Με κύριο το ενδιαφέρον τους την ενίσχυση του ΝΑΤΟ στο υπογάστριο της Ρωσίας. Ένα ΝΑΤΟ που δεν ήταν ποτέ αρωγός της χώρας μας στις θανάσιμες, σχεδόν και κάθε τόσο, ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Πήγα... και θα ξαναπάω...

Θέλω να δείξω ότι αποκρούω και αντιστέκομαι δυναμικά στον χονδροειδή και ηττοπαθή ισχυρισμό ότι πάνω από 150 κράτη έχουν αναγνωρίσει την ονομασία του γειτονικού κράτους ως «Μακεδονία». Δεν διαγράφω από τη σκέψη μου αυτόν τον ισχυρισμό. Από την άλλη, δεν είμαι ιστορικά ηττοπαθής. Ξέρω ποια θέματα στη διεθνή κοινότητα παλεύονται και ποια όχι. Ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων, αυτό είναι το ζητούμενο, μπορεί να αντιμετωπιστεί. Όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από τη διεθνή κοινότητα. Άλλωστε, αφού έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» πάνω από 150 κράτη τι μας υποχρεώνει και τι μας εξαναγκάζει να τα αναγνωρίσουμε με το ίδιο όνομα; Το νησί της Αγγλίας «κολυμπούσε» στα βαθιά νερά της διεθνούς κοινότητας, για πολλές δεκαετίες, ως «Μεγάλη Βρετανία». Αυτό θεωρήθηκε ως επιβουλή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Γαλλίας. Και το «Μεγάλη Βρετανία» μετατράπηκε σε «Ηνωμένο Βασίλειο» για να χωρέσουν, όχι πάντοτε ανέφελα, και οι δύο χώρες στην Ενωμένη Ευρώπη.

Πήγα ... Και θα ξαναπάω...

Με τίποτα δεν θέλω να βοηθήσω κάποιους στο «στρώσιμο» μιας πολιτικής καριέρας. Φιλοδοξώ, όμως, μαζί με τους πολλούς άλλους, να παραδώσουμε στα χέρια αυτών που εκπροσωπούν ή θα εκπροσωπούν τη χώρα μας ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί. Τη διαχρονική δύναμη και την φιλοτιμία του λαού της Ελλάδας.

Πήγα... Και θα ξαναπάω...

Κανένας «κουκουλοφόρος» δεν μας εμπόδισε. Ούτε η σπερμολογία για έκτροπα. Και ούτε πρόκειται να μας εμποδίσουν οι οποιοιδήποτε «κουκουλοφόροι μάρτυρες» οποιασδήποτε σκανδαλολογίας, που τροφοδοτείται από την Κυβέρνηση.

Πήγα... Και θα ξαναπάω...

Δεν είμαι ακροδεξιός. Δεν είμαι αρχαιολάγνος. Εντρυφώ με ασίγαστο πάθος στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Δεν είμαι εθνικιστής. Ούτε εθνικόφρων. Δεν είμαι λαϊκιστής. Συχνά βρίσκομαι απέναντι από τις γνώμες των πολλών. Και, απ' όσα θυμάμαι, οι φίλοι μου και οι παρέες μου στις κρίσιμες ώρες των τελευταίων δεκαετιών σταθήκαμε ενεργά και μαχητικά στη σωστή μεριά.

Εβδομαδιαίο άρθρο για Πρώτο Θέμα/Blogs, Σάββατο, 19.01.2019