Την ημέρα μνήμης, 10 χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο Αλέξης Τσίπρας ανάρτησε στην επίσημη σελίδα του, ως Πρωθυπουργού μία φλύαρη δήλωση, με την οποία επιχειρεί να κολακεύσει τους 15χρονους και 16χρονους εφήβους. Πιο γενικά βέβαια ήθελε να στείλει ένα μήνυμα στη Νέα Γενιά της εξέγερσης. Και να την καθοδηγήσει στο λαβύρινθο των σκέψεων του.  Τις ίδιες ώρες οι ελεγχόμενες από τον ίδιο και την κυβέρνησή του Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης (Μ.Α.Τ.) είχαν πρωταγωνιστήσει σε επιλεκτικό πλην άγριο ξυλοκόπημα των εξεγερμένων νέων στη χρήση δακρυγόνων και άλλων χημικών ουσιών.

Τι δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας και προσπάθησε να το μεταλαμπαδεύσει σε μήνυμα προς τη νέα Γενιά; Ο Υποκριτής! Ο Μεγάλος, με κεφαλαίο 'Μ' !

Το πρώτον: «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν εικόνα στις ειδήσεις. Ήταν το σύνορο μιας εποχής επίπλαστης ευμάρειας, ηθικής διαφθοράς και πολιτικής απαξίωσης». Για να το συμπληρώσει λίγο αργότερα, επιβεβαιώνοντας ότι εκείνος ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν «οι φωτιές, οι μολότωφ και οι συγκρούσεις με την αστυνομία». Και για να το συμψηφίσει σ' αυτό με τον ισχυρισμό ότι τότε είχαν λάβει χώρα «εκατοντάδες πολύμορφες συμμετοχικές κοινωνικές δράσεις, σε όλη τη χώρα».

Ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας θυμάται και διατείνεται :

(α) όντως το Μητροπολιτικό Κέντρο της χώρας ταλαιπωρήθηκε και βασανίστηκε έναν ολόκληρο μήνα από φωτιές, από μολότωφ και ασύλληπτες συγκρούσεις με την αστυνομία,

(β) δεν έχει παραμείνει στην μνήμη του ούτε ένα σπασμένο κεραμίδι προερχόμενο από δήθεν «συμμετοχικές κοινωνικές δράσεις σε όλη τη χώρα», και

(γ) όσον αφορά την τηλεοπτική εικόνα των καταστροφών ξέρει πολύ καλά πως ήταν αληθινή και όχι κίβδηλη. Και κάτι επιπλέον. Κορυφαίος υπεύθυνος για την αναιτιολόγητη επέκταση της βίας και των καταστροφών θεωρείται από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτόν που ο Αλέξης Τσίπρας, 6 χρόνια και 2 μήνες μετά, επέλεξε στην κορυφή της πολιτικής και πολιτειακής πυραμίδας.  Ως επιβράβευση της «εποχής της επίπλαστης ευμάρειας, ηθικής διαφθοράς και πολιτικής απαξίωσης» ; Ή ως ταπεινωτική προσχώρηση σε αυτή;

Το δεύτερον : «Η νέα γενιά αποτελεί το πιο ευαίσθητο τμήμα της κοινωνίας μας, αυτό που εξεγείρεται πρώτο και γι' αυτό και ποτέ δεν θα της πούμε να σωπάσει και να επιστρέψει στο παιδικό της δωμάτιο». Προφανώς:

(α) απευθύνεται στους 15χρονους και τους μισούς 16χρονους. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν εκλογικό δικαίωμα. Και δεν έχουν στη διάθεσή τους για επιστροφή κανένα «παιδικό δωμάτιο». Πολλοί από τους εξεγερμένους δεν έχουν καν στέγη.

(β) αν ξέρει κάποιος καλά την ανθρωπογεωγραφία του κόσμου «των Εξαρχείων» δύσκολα θα ανεύρει 15χρονους, 16χρονους και 17χρονους. Η συντριπτική πλειοψηφία τους περιλαμβάνει 30χρονους και 40χρονους από το μεγάλο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας. Με πολλές προσωπικές, παρεΐστικες και συλλογικές ματαιώσεις στη ζωής τους, οι περισσότεροι από αυτούς.

(γ) η απαγόρευση επιστροφής στο «παιδικό τους δωμάτιο» αποκαλύπτει έναν ανιστόρητο, πολιτικά ανήθικο και ανεδαφικό πατερναλισμό από την μεριά του Αλέξη Τσίπρα προς τη νέα γενιά. Αποδεικνύει και την πολιτική νοοτροπία του. Θέλει την νέα γενιά ενταγμένη στον προσωπικό μηχανισμό στήριξης και παραμονής του στην εξουσία. Δεν θα την έχει. Όσο και αν την κολακεύσει. Όσο και αν ανεχθεί την πολιτική βία ενός μικρού κομματιού της νέας γενιάς, και

(δ) αποδεικνύεται η «γύμνια» της όποιας ιδεολογικής και πολιτικής ενδυμασίας και αν επιλέξει. Οι εξεγέρσεις που έχει νομιμοποιήσει η ιστορία έχουν πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα. Έχουν διεκδικητικό πλαίσιο. Έχουν στάδια κλιμάκωσης του αγώνα των εξεγερμένων. Ο Δεκέμβρης του 2008 δεν είχε καμία ταυτότητα. Ήταν ένα ξέσπασμα απέναντι στην αστυνομική αυθαιρεσία. Που το διεύρυνε με την επιδεικτική ανοχή του ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο τότε Πρωθυπουργός που είχε κλειστεί στο σπίτι του στη Ραφήνα. Τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια τυφλής βίας κάθε 6 Δεκέμβρη στη μνήμη, δήθεν, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν έχουν και αυτά καμία ταυτότητα. Δεν έχουν διεκδικητικό πλαίσιο. Δεν εντάσσονται σε κάποιο στάδιο οποιασδήποτε μορφής αγώνα των εξεγερμένων. Είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι. Δυο - τρεις χιλιάδες. Που απλώς θέλουν να επιβάλλουν μία εκτεταμένη κυριαρχία της ανομίας. Στο βάθος - βάθος ; Ίσως για να ευνουχίσουν την ελεύθερη σκέψη και πολιτική συνείδηση των πολιτών.

Το Δεκέμβρη του 2008 ένας από τους αφανείς πρωταγωνιστές εκείνης της εκτροπής ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Ένας τιμονιέρης του Συνασπισμού της Αριστεράς με πείρα και θητεία μόλις 11 μηνών. Με ποιες αγωνιστικές περγαμηνές; Συμπρωταγωνιστής στις καταλήψεις των σχολείων στο Λύκειο Αμπελοκήπων. Καμιά συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες. Βία για τη βία. Σε μία πρώτη φάση. Και μετά τυχοδιωκτισμός. Χωρίς κανόνες και αρχές. Και στο τέλος - τέλος; Μια ταπεινωτική υπακοή. Αδιαφορώντας για το εθνικό συμφέρον. Και για τις όποιες επιπτώσεις στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Πρώτο Θέμα/Blog, Σάββατο, 08.12.2018