Εντελώς πρόσφατα βρέθηκα με μια μικρή παρέα σε ένα νεανικό στέκι στα Εξάρχεια.  Ο χώρος δεν ήταν μεγάλος.  Μια παλιά αυλή.  Με γύρω γύρω τα δωμάτια των παλιών ενοίκων.  Κάπου στη μέση στήθηκαν τα όργανα.  Ο ήχος ήταν καλός.  Στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Εξαιρετικά πρόθυμα τα παιδιά που μας εξυπηρετούσαν.  Απλές ψάθινες καρέκλες.  Λίγο άβολα.  Αλλά ένα κέφι, χωρίς διαλείμματα.  Με πολύ κουβέντα.  Για όλους και για όλα.  Το κοινό ήταν εξαιρετικά νεανικό.  Άρα μέσα στη ζωή.

Μια μικρή παρέα μας είχε υποσχεθεί να μας χαρίσει μουσική.  Ξεχωριστής ποιότητας.  Ήσαν οργανωμένοι σε συγκρότημα.  Ο ένας έπαιζε πιάνο.  Και οι άλλοι δυο κρατούσαν κιθάρες και τραγουδούσαν.  Γνωστά και άγνωστα κομμάτια.  Τραγούδια πολιτικά και αγάπης.  Όλα σε οδηγούσαν σε ταξίδια μνήμης ή και σκέψης.  Καμιά πίκρα από την γεύση που σου άφηναν.

Τον έναν, τον ήξερα αρκετά καλά.  Γιος αγαπημένου μου φίλου από τα φοιτητικά μου χρόνια.  Από τα μέρη μας.  Δεν χρειάζονται τα ονόματα.  Δεν μπορώ όμως να κρύψω πως ο πατέρας του «μουσικού» έχει ακολουθήσει μια πορεία ζωής στα κοινά πράγματα χωρίς εξαρτήσεις.  Με πολλή γενναιότητα.  Και με ατέλειωτες ανησυχίες.

Δεν θέλω να πω περισσότερα για τον συμφοιτητή μου.  Για τον γιό του θέλω να σας πω.  Είναι ένας πολύ καλός επαγγελματίας.  Και αφιερώνει ατέλειωτες ώρες στην μουσική.  Το αποτέλεσμα είναι λαμπρό.

Τι θέλω να σας πω με αυτή την προσωπική ιστορία;  Ότι η νέα γενιά «ψάχνεται».  Ψάχνεται δημιουργικά.  Δεν μας αντιγράφει.  Αυτή η γενιά μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα. Την ίδια της τη ζωή.  Που εμείς δεν καταφέραμε να «φυλακώσουμε»!

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τετάρτη 4.3.2015