Η ναυτική τραγωδία ανοικτά της Αδριατικής πρέπει να εξιχνιαστεί. Να ψάξουμε τα ενδεχόμενα λάθη. Και να μην κρύψουμε ευθύνες. Ούτε να τις σκεπάσουμε. Τα θύματα είναι πολλά. Και κινδύνεψαν πολύ περισσότερες ψυχές και ζωές. Δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο το γεγονός ότι το πλοίο εξυπηρετούσε μια παραδοσιακή ελληνική ακτοπλοϊκή εταιρεία. Άλλωστε, αν οι προσωπικές μου πληροφορίες είναι σωστές, τότε και αυτή η επιχείρηση έχει παύσει να είναι ιδιοκτησιακά ελληνική.

Προσωπικά με γοητεύουν και οι μικρές προσωπικές ιστορίες. Αυτές, συχνά, αποδεικνύουν ή αναδεικνύουν μεγάλες αλήθειες. Πιο καθαρά. Πιο άνετα. Αυτές οι μικρές ιστορίες έδειξαν και το μεγαλείο πολλών συνανθρώπων μας. Και τα σκοτεινά ένστικτα μερικών.

Στάθηκα με ξεχωριστή προσοχή στη διήγηση μιας απλής Ελληνίδας από τα μέρη μας. Όρμησε κατά πάνω της ένας Ιταλός συνεπιβάτης , της άρπαξε από το λαιμό το σωσίβιο της και απομακρύνθηκε τρέχοντας μέσα από φλόγες και καπνούς.

Έμεινα, λίγο παραπάνω, στην περιγραφή των επιχειρήσεων διάσωσης μέσα από τα λόγια - λιτά και σταράτα - στρατευμένου προσωπικού των ελικοπτέρων μας.

Παρατηρούσα επίσης τις ανέκφραστες  γραφειοκρατικές ¨φάτσες¨ , υπηρεσιών δικών μας και ιταλικών. Συμμετείχα στην αγωνία όλων αυτών που προσέφεραν δραστική βοήθεια στους άτυχους επιβάτες του πλοίου. Με κίνδυνο της ζωής τους, έστω και αν δεν τον είχανε προτάξει.

Χρήσιμες και κρίσιμες εικόνες μιας χρονιάς που φεύγει. Και μιας νέας χρονιάς που επιτακτικά ζητάει να επενδύσουμε σε αυτήν.

Δεν το αρνιέμαι με τίποτα. Όλοι είμαστε ίσοι. Έχουμε ίσα δικαιώματα. Όμως, η ποιότητα και η ανθρωπιά όλων μας δεν είναι η ίδια. Ούτε έχει μοιραστεί από τη Θεία Φύση εξίσου σε όλους μας.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Παρασκευή 2.1.2015