Είναι απίστευτο! Το περιεχόμενο του ψηφίσματος της Ε΄ ΕΛΜΕ Αθήνας. Τι μίσος! Τι διχαστικά κηρύγματα! Τι αφόρητο υβρεολόγιο! Τι μεγάλη και αγεφύρωτη απόσταση και χάσμα από τον παραδοσιακό ρόλο του δασκάλου!

 

Η μόνη τους δικαιολογία; Αυτά που περίπου είπε ο πρόεδρός τους! Ίσως και  να μην το διάβασαν όλοι τους! Ίσως και να μην τους το διάβασαν ολόκληρο! Κάπου στο τέλος μιας γενικής συνέλευσης  κάποιος θα το πρότεινε και, χωρίς πολλή κουβέντα, να πέρασε. Μόνο αυτή η δικαιολογία στέκει.

 

Επιμένω να αγαπώ τους δασκάλους μου. Αυτούς που με έμαθαν να συλλαβίζω. Οι πιο πολλοί ήταν αριστεροί. Εκείνη την εποχή. Την πέτρινη. Με τα αληθινά βασανιστήρια και ανοιχτούς τους τόπους εξορίας. Μας δίδαξαν την ιστορία, το όραμα πάνω από την καθημερινότητα, την αγάπη για την ελευθερία, τη διεκδίκηση της αλήθειας και της αμφισβήτησης. Και του χρέους.

 

Επιμένω να αγαπώ τους δασκάλους μου. Στα χρόνια των μεγάλων κινητοποιήσεων. Τότε, που η συμμετοχή στις διαδηλώσεις απαιτούσε θάρρος και γενναιότητα. Και «ρίσκο». Μας έμαθαν να λατρεύουμε τη δημοκρατία. Μέσα από τον Επιτάφιο του Περικλέους. Και τους όρκους της Αντιγόνης.

 

Επιμένω να αγαπώ τους δασκάλους μου. Αυτούς που με οδήγησαν μέσα από τους ατέλειωτους κήπους των γνώσεων. Απολαμβάνοντας όλους τους καρπούς. Από όλα τα «δέντρα της γνώσης». Μας μοίραζαν τις αλήθειες και την αμφισβήτησή τους. Την αρετή και ό,τι την ανατρέπει. Τον νόμο και την αντίσταση σε αυτόν.

 

Επιμένω να αγαπώ τους δασκάλους μου. Αυτούς που παρέμειναν κοντά μου και μετά την ολοκλήρωση των κύκλων των σπουδών μου. Αυτούς που με ενθάρρυναν στα πιο περιπετειώδη ταξίδια της ζωής μου. Και επέμειναν μέχρι τέλους στο σεβασμό του Άλλου.

 

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Σάββατο 6.12.2014