Με γοητεύουν οι διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια. Κατά κανόνα. Με συναρπάζουν, όταν οργανώνονται από τους νέους ή συμμετέχουν σε αυτά μαζικά οι νέοι. Στέκομαι με ξεχωριστό σεβασμό όταν έχουν σαν στόχο και πανό τις μεγάλες αλλαγές στην παιδεία.

Έτσι και χθες! Το μαθητικό συλλαλητήριο ήταν αληθινά μεγάλο. Δεν έχει καμιά αξία η αναλυτική ενασχόληση με τα πιο συγκεκριμένα συνθήματά του. Σημασία έχει η συμμετοχή!

Βλέποντας τους νέους μαθητές να διαδηλώνουν, θυμήθηκα τα δικά μας. Για το ένα - ένα -τέσσερα! Και, φυσικά, για περισσότερη δημοκρατία. Για τη δωρεάν παιδεία! Και την απομάκρυνση κάθε υλικού εμπόδιου στη μάθηση.

Αυτή, όμως, η νοσταλγική αναδρομή δεν μπορεί να με αποτρέψει από το να επισημάνω μια σκληρή αλήθεια.

Διαφωνώ με τις ανεξέλεγκτες καταλήψεις των σχολείων που αποφασίζονται κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό, από κατά κανόνα μικρές μειοψηφίες. Η κατάληψη του σχολείου δεν είναι υγιής αγωνιστική εκδήλωση. Όπως διατείνονται ότι πιστεύουν μερικοί. Αγώνας σημαίνει θυσίες. Και κάτι ακόμη. Ανάληψη κινδύνου. Και αυτές οι καταλήψεις δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δε διεκδικούν το δικαίωμα στη βία, όπως αναμφισβήτητα είναι η κατάληψη. Η εξήγηση είναι απλή. Αυτή η διάχυτη βία δε διαπαιδαγωγεί ελεύθερους νέους πολίτες.

Ευνούχους! Μόνο! Και ευνουχισμένους! Μόνο!

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Παρασκευή 7.11.2014