Τα νέα είναι καλά. Για μας, εννοείται. Για την Ελλάδα και την Κρήτη. Η παραγωγή λαδιού - σ' εμάς- θα ξεπεράσει τους 300.000 τόνους. Πέρσι η παραγωγή δεν είχε ξεπεράσει τους 150.000 τόνους. Την ίδια ώρα η παραγωγή λαδιού στην Ισπανία - τη μεγαλύτερη ελαιοπαραγωγική χώρα- έχει υποστεί καθίζηση. Ειδικά στη νότια Ισπανία. Που υποφέρει τη μεγαλύτερη ξηρασία των  τελευταίων 100 χρόνων. Άλλωστε πέρσι είχαν φτάσει σε επίπεδα παραγωγής ρεκόρ. Και τα ελαιόδεντρά τους είχαν εξαντληθεί από την περσινή υπερπαραγωγή.

Τα νέα είναι, λοιπόν, καλά. Κι αυτό φαίνεται από τις πρώτες τιμές πώλησης λαδιού. Καλά νέα για τους αγρότες μας. Είναι βέβαιο ότι θα απολαύσουν καλύτερα εισοδήματα. Και μια και η διεθνής παραγωγή έχει μειωθεί κατά 20% και η ζήτηση παραμένει η ίδια (πολλοί υπολογίζουν τη ζήτηση αυξημένη), οι τιμές λαδιού θ'ανέβουν παντού. Και στη διεθνή αγορά και στην εσωτερική.

Για να ξαναθυμίσουμε όμως κάποιες παλαιές μας σκέψεις. Τι κάναμε τα τελευταία χρόνια για την πιστοποίηση και τυποποίηση του κρητικού λαδιού; Καταφέραμε να κτίσουμε δίκτυα διανομής, στην Ευρώπη τουλάχιστον; Γιατί να πουλάμε τόσο φτηνά το δικό μας λάδι στους Ιταλούς κι αυτοί να βαφτίζουν ιταλικό το κρητικό λάδι; Γιατί να πουλιέται τόσο ακριβά το λάδι μας στις ξένες αγορές και ο αγρότης παράλληλα να εισπράττει ένα τόσο μικρό ποσοστό;

Η υπόθεση του λαδιού δεν πρέπει να αφεθεί στα χέρια των εμπόρων. Με τίποτα το κράτος να καταντήσει να μεταμφιεστεί σε έμπορα λαδιού. Όμως κανένας έμπορος δεν έχει τη δύναμη να πλησιάσει στις μεγάλες αγορές και να γίνει ισότιμος συνομιλητής με τους πιο σημαντικούς από δαύτους.

Πολιτικές αποφάσεις. Εδώ και τώρα.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Πέμπτη 6.11.2014