Βρέθηκα χθες στα Χανιά. Για καθαρά επαγγελματικούς λόγους. Κάποια στιγμή έπρεπε να μετακινηθώ από τα Δικαστήρια στην Παλιά Αγορά.  Κάποιος τροχονόμος μας ενημέρωσε πως έπρεπε να καλύψουμε την απόσταση με τα πόδια. Κάποια διαδήλωση και πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη. Όμορφη μέρα. Και ωραία τα Χανιά. Καμιά δυσαρέσκεια.

Η πρώτη μου έκπληξη. Δεν ήταν πορεία ανέργων. Ούτε εκδήλωση αγανάκτησης κάποιων συμπολιτών μας με οποιοδήποτε αίτημα. Καμιά διακοσαριά πολύ νεαρά άτομα. Ανάμεσα στα 12 και 15.

Προσπάθησα να καταλάβω τι συνέβη. Δε θα χρησιμοποιήσω ακριβώς τα λόγια τους.  Περίπου, μου είπαν πως διαφωνούσαν για τον τρόπο εισαγωγής τους στο Λύκειο.

Για να καλύψω το χρόνο μου μπήκα για δέκα λεπτά στην Παλιά Αγορά των Χανίων. Από παλιά μ΄ άρεσε αυτή η βόλτα. Μπήκα στο πρώτο μαγαζί που πουλούσε ξηρούς καρπούς. Ζήτησα αμύγδαλα χωρίς αλάτι. Ρώτησα το παλικάρι την προέλευσή τους. Αυθόρμητα μου απάντησε και στα γρήγορα. «Από την Αμερική!» Αναζήτησα ξερά δαμάσκηνα. Η ένταση της περιέργειάς μου είχε ανέβει αρκετά. «Από πού τα φέρνετε;».  Πιο γρήγορη και εξίσου αυθόρμητη η απάντηση του παλικαριού. «Αυτά από τη Γαλλία!». Δεν άντεξα. «ΚΙ εσύ από πού είσαι;».  Δεν πέρασε ούτε ένα δευτερόλεπτο.  «Από την Αλβανία!».

Έκανα και κάποιες άλλες δουλειές. Δεν το κρύβω. Μ΄ αρέσουν πολύ τα Χανιά. Ευτυχώς δεν κατέστρεψαν την Παλιά Πόλη. Γι΄ αυτό και έχει ταυτότητα. Ξαναγύρισα στην περιοχή της Παλιάς Αγοράς. Οι καφετέριες ήταν γεμάτες. Ήταν τα ίδια παιδιά που πρωτοείχαν μπουσουλήσει σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Τα πανό τα ΄χανε κρύψει. Προφανώς δεν είχανε γραφτεί από τα ίδια. Η καθημερινότητα είναι πιο σαρκαστική.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τετάρτη 5.11.2014