Επιβεβαιώθηκαν οι χειρότεροι φόβοι μας. Ο δυστυχής φίλαθλος έχασε οριστικά τη μάχη για τη ζωή του. Ο θάνατός του μας υποδεικνύει και μας επιβάλλει ορισμένες σκέψεις.

Η πρώτη: Η βία στα γήπεδα της χώρας μας έχει πλεονάσει. Κατά κανόνα, χωρίς λόγο. Τα αίτια της είναι γνωστά. Πάνω απ ΄ όλα η ατιμωρησία. Ή έστω η βραδύτητα απονομής της δικαιοσύνης, έτσι ώστε οι όποιες κυρώσεις χάνουν τη μεταδοτικότητά τους και την ένταση του μηνύματος που περιέχει κάθε ποινή. Σημαντική είναι και η ευθύνη των ηγεσιών των αθλητικών ομάδων. Έχουν στρατούς. Έχουν μισθοφόρους. Που τους πληρώνουν. Και τους κανακεύουν. Αμοιβαία. Έχουν παράγοντες οι πιο πολλοί σύλλογοι. Που επιβιώνουν μέσα από την υστερόβουλη συμμετοχή τους στα αθλητικά πράγματα. Έχουμε και μία κοινή γνώμη που αρχικά εντυπωσιάζεται, πλην όμως γρήγορα ξεχνά. Και τέλος έχουμε ανεπαρκή νομοθεσία. Υπάρχουν μέτρα που έχουν προβλέψει και επιβάλλει άλλες χώρες και έχουν πετύχει το δραστικό περιορισμό στα γήπεδα. Η δική μας πολιτική τάξη δεν το έχει τολμήσει. Δυστυχώς, έχει ελάχιστες δυνάμεις αντίστασης στον ασφυκτικό εναγκαλισμό από κορυφαίους αθλητικούς παράγοντες. Δυστυχώς, και αυτό το πληρώνουμε ακριβά.

Η δεύτερη: Οι  αθλητές αγωνίζονται μπροστά σε άδειες κερκίδες. Ποιος έχει όρεξη και διάθεση να διακινδυνεύσει τη σωματική του ακεραιότητα για να απολαύσει ένα ωραίο αθλητικό παιχνίδι; Στις άλλες χώρες είναι γεμάτα τα γήπεδα. Οι κερκίδες συμμετέχουν στο παιχνίδι με τραγούδια και συνθήματα. Στις κερκίδες κάθονται αληθινοί φίλαθλοι με το ταίρι τους ή και με τις οικογένειές τους.  Και αυτό το πανηγύρι της κερκίδας συνιστά ένα ποιοτικό γνώρισμα κάθε αθλητικής εκδήλωσης.

Τα αίτια της βίας είναι βαθύτερα. Ατυχώς καλλιεργήσαμε σε μία ολόκληρη κοινωνία μια ανέξοδη κουλτούρα βίας.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 30.9.2014