Παρακολούθησα μερικές από τις εισηγήσεις. Στο πλαίσιο ενός τριήμερου συνεδρίου στο Ηράκλειο. Αφιερωμένου στην αντιμετώπιση μιας βαριάς ασθένειας που απειλεί την τρίτη ηλικία. Αλτσχάιμερ. Στα απλοελληνικά, γεροντική άνοια. Με πιο πολλά λόγια: «Ο δικός σου άνθρωπος δεν επικοινωνεί πια μαζί σου. Δεν επικοινωνεί με τον κόσμο. Δεν έχει μνήμη. Κάτι ελάχιστα μόνο, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Δε σε αναγνωρίζει, συχνά. Σε «μπερδεύει».

Η γεροντική άνοια δε θεραπεύεται. Μπορεί, όμως, να αντιμετωπιστεί. Τουλάχιστον, μερικά. Μπορεί και να προληφθεί. Ή, τουλάχιστον, να επιβραδυνθεί η επέλασή της. Και, τέλος, μπορεί να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής του ηλικιωμένου. Και των δικών του ανθρώπων!

Πάρα πολλοί πέταξαν την ευθύνη στο κράτος. Με μία πρώτη εκτίμηση, φαίνεται να έχουν δίκιο. Όχι, όμως απολύτως. Γιατί το όποιο κράτος δεν μπορεί.

Οι πάσχοντες από τη βαριά αυτή ασθένεια θέλουν και αυτοί συντροφιά. Ανθρώπινη και όχι υπηρεσιακή και υπαλληλική. Θέλουν και πολλά άλλα πράγματα, που κανένα σύστημα υγείας δεν μπορεί να τους τα προσφέρει. Έτσι, θέλω να εκφράσω τον ανυπόκριτο σεβασμό μου σε μία σπουδαία Ηρακλειώτισσα, την κυρία Ιωάννα Κορτσιδάκη. Αυτή ήταν η ψυχή του συνεδρίου. Αυτή είναι η ψυχή και η καρδιά του σωματείου, που θέλει να προσφέρει έμπρακτη βοήθεια και στους ασθενείς και στις οικογένειές τους.

Θέλω να διατυπώσω και την έκπληξη μου για τους νέους ανθρώπους, που παρακολούθησαν, μαζικά και με επιμέλεια, το συνέδριο αυτό! Φοιτητές! Νέοι γιατροί!  Νέοι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί! Η υπόθεση της Ελλάδας του σήμερα και του αύριο δε χάθηκε.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Δευτέρα 29.9.2014