Είχα πολλά χρόνια να την επισκεφτώ. Πολλές δεκαετίες. Κοντά μισό αιώνα. Αν θυμάμαι καλά, την είχα επισκεφτεί πηγαίνοντας στο στρατό. Αναφέρομαι στην Αγία Λαύρα. Και ένιωσα την ίδια συγκίνηση. Όπως τότε που μας πρωτομίλησαν γι αυτήν στο σχολείο. Σε κάθε επίσκεψη. Κορυφαίο σύμβολο του Αγώνα για την Εθνική μας Ανεξαρτησία.

Θέλω να σταθώ σε αυτό. Για να θυμίσω στους υπομονετικούς και επιεικείς αναγνώστες πόση ανάγκη έχουμε για σύμβολα.  Για εθνικά σύμβολα. Γι΄ αυτά που σημαδεύουν την αφετηρία του Νεοελληνισμού. Ειδικά αυτές τις ώρες των επανειλημμένων εθνικών ταπεινώσεων. Ήμασταν τότε λίγοι. Χωρίς πόρους. Χωρίς άρματα. Με ελάχιστα πολεμοφόδια. Και καταφέραμε πολλά. Και στρέψαμε την τοτινή Ευρώπη προς το μέρος μας. Προς τα δίκαιά μας. Προς τους στόχους του μεγάλου Αγώνα.

Ναι! Χρειαζόμαστε τα σύμβολα. Που στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Που αντλούν από αυτά το διαχρονικό τους μήνυμα. Που μπορούν να προκαλέσουν ενθουσιασμό και ιδανικά και στις νέες γενιές. Εμπεριέχουν παρακαταθήκη. Είναι το θησαυροφυλάκιο της ιστορικής μνήμης μας.

Κάποιοι επιχειρούν να τα αποδυναμώσουν. Να τα καταστήσουν γραφικά. Να τα βγάλουν από τη ζωή μας. Να τα στεγνώσουν. Να τα κιτρινίσουν. Να τα απαξιώσουν.

Δεν είναι τόσο εύκολο γι αυτούς. Γιατί, παρά τα σκαμπανεβάσματα του λαϊκού θυμικού, διατηρούν τη δύναμή τους.  Είναι σαν τα σύμβολα της πίστης. Που ακολουθούμε χωρίς να ξέρουμε όλες τις λεκτικές λεπτομέρειες και την πλήρη σύνθεση των μηνυμάτων.

Στην Αγία Λαύρα είμαστε όλοι προσκυνητές.

 

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Σάββατο 20.9.2014