Το απόγευμα ήταν όμορφο. Γλυκός ο ήλιος. Και χρυσαφένιο το δείλι. Και μετά ήρθε μία χορταστική βραδιά. Με πολλά αστέρια. Με γλυκιά δροσιά. Κι όλος ο κόσμος μας φάνηκε μεγάλος. Εκεί ψηλά στο Μοχό. Πρώτα στη δίκλιτη εκκλησιά. Με δυο ιερείς που καταλάβαινες τα λόγια τους.  Και μετά στην πλατεία του χωριού. Στρωμένη με κυβόλιθους. Σαν να ήθελε αυτός που τους έφτιαξε να διώξει τα τροχοφόρα και να καλέσει σε ένα ατέλειωτο χορό.

Το ζευγάρι ήταν (και είναι) νεανικό. Ο άντρας Γερμανός. Και η νύφη γεννημένη από Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μητέρα. Ήταν όμως Κρητικιά. Το έβλεπες από μακριά.

Δεν έχω ξαναπεράσει τόσο όμορφα σε ένα τέτοιο γάμο. Το ζευγάρι των νεόνυμφων ζει και δουλεύει στη Γερμανία. Κάθε καλοκαίρι, όμως, είναι εδώ.  Στο Μοχό. Το αγαπούν αυτό το ημιορεινό χωριό. Θέλουν να κρατήσουν ζωντανές τις μνήμες και τους δεσμούς.  Έλληνες και Γερμανοί μαζί. Εμείς το απολαμβάναμε με μία εξαιρετική μουσική.

Και εκείνοι που παρακολούθησαν με κάποια περιέργεια. Δεν το  ΄χαν ξαναζήσει αυτό. Έχουν πάρει μέρος, προφανώς, σε δεκάδες όμοιες και παρόμοιες τελετές στην πατρίδα τους. Μα τέτοιο πανηγύρι χαράς;

Τους εντυπωσίασαν και τα παιδιά  που χόρευαν ισάξια με τους μεγάλους. Κοπέλια και κοπελούδες μαζί. Σε αυτούς τους χορούς που βγαίνει η λεβεντιά των ανθρώπων μας. Και μια τρέλα και αγάπη ζωής.

Πολύ αργά, δεν το συνηθίζω, έφυγα από αυτό το πανηγύρι. Και σκέφτηκα πόση λίγη βοήθεια έχουν οι άνθρωποι του τόπου μας όταν θέλουν να κρατήσουν ζωντανούς τους δεσμούς με τους Έλληνες της διασποράς.  Κάτι θα πάρουν από εμάς. Κάτι θα τους δώσουμε. Και κάτι θα μας  δώσουν κι αυτοί.

 

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 2.9.2014