Τα γεγονότα στο Μιζούρι των ΗΠΑ συνεχίζονται. Η βία διογκώνεται. Η ανομία επεκτείνεται. Οι καταστροφές πολλαπλασιάζονται. Εικόνες μάχης στους δρόμους. Οι εκκλήσεις για ειρήνη και ηρεμία από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ συνεχίζονται. Κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει το χειρότερο. Η αστυνομία αδυνατεί να αντιμετωπίσει την οργή των πολιτών. Αποφάσισαν την επέμβαση της Εθνοφρουράς. Και ο φακός της μικρής οθόνης και των πρωτοσέλιδων δείχνει σκηνές πολέμου.

Όλα ξεκίνησαν από τον αδικαιολόγητο φόνο ενός νεαρού αφροαμερικανού από το περίστροφο ενός αστυνομικού οργάνου. Κάποιοι σε μας επιχειρούν να παρομοιάσουν τα γεγονότα στο Μιζούρι με τα δικά μας, εκείνον τον φοβερό Δεκέμβρη του 2008. Δεν ωφελεί μια τέτοια συζήτηση, μια και τα αίτια της βίας εκεί είναι βαθύτερα.

Έχουν πετύχει σημαντικές προόδους στην αντιμετώπιση του φυλετικού στις ΗΠΑ. Λευκοί και μαύροι, θεωρητικά, έχουν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα. Μπορούν να χρησιμοποιούν τα ίδια Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Να πηγαίνουν στα ίδια σχολεία. Και, όχι πια θεωρητικά, να εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ ένας μαύρος.

Ως εδώ καλά. Αλλά όχι πολύ καλά. Ούτε αρκετά καλά. Οι πλούσιοι, κατά κανόνα, είναι λευκοί. Οι μαύροι, κατά κανόνα, είναι φτωχοί. Δουλειά βρίσκει πιο εύκολα ο λευκός από τον μαύρο. Κι ο μαύρος δυσκολότερα περνάει την πύλη των πανεπιστημίων. Να το πούμε και με δικές μας λέξεις. Ο μαύρος, κατά κανόνα, βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής. Η ανοιχτή κοινωνία γι' αυτόν είναι ένα όραμα που δύσκολα το πλησιάζει.

Προσωπικά, δε συμφωνώ με καμιά μορφή βίας. Είναι, όμως, βέβαιο: η κλειστή κοινωνία έχει πιο πολλές ευκαιρίες για τη δημιουργία πηγών βίας.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Πέμπτη 21.8.2014