Εκατοντάδες είναι οι φόνοι. Αμάχων! Και αθώων! Κυρίως, γυναικών και παιδιών. Από τους μαχητές του ισλαμικού κράτους. Στο όνομα του Αλλάχ. Γιατί τα θύματα αυτής της σφαγής αρνούνται να ασπαστούν το Ισλάμ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της άφρονης επέμβασης των ΗΠΑ στο Ιράκ το Μάρτιο του 2003. Δήθεν, σαν τιμωρία του Σαντάμ Χουσεΐν και του Ιράκ για την κατοχή χημικών όπλων. Που δε βρέθηκαν ποτέ. Ούτε τόλμησαν να κατασκευάσουν τέτοια «γεγονότα».

Οι ΗΠΑ πληρώσανε και πληρώνουν τις συνέπειες αυτού του εγκληματικού λάθους. Και σε πολιτικό επίπεδο. Και σε οικονομικό. Πληρώνουμε όμως κι εμείς. Τη βουλιμία των αμερικάνικων κατασκευαστικών εταιριών. Και τις συμφωνίες των πετρελαϊκών εταιριών κάτω από το τραπέζι. Η μοιρασιά του τεράστιου πετρελαϊκού πλούτου του Ιράκ δεν αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση. Ούτε μπορούσε άλλωστε να αναδειχθεί και ως δίκαιη.

Η Δύση, η δήθεν χριστιανική Δύση, δεν μπορεί να προστατεύσει τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μέσης και όχι μόνο Ανατολής. Γιατί προτάσσει τα οικονομικά και παρεμφερή συμφέροντα. Δεν χρειάζεται να εγκαινιάσει «σταυροφορίες». Δεν περιμένουμε από τη Δύση να προστατεύσει τους Αγίους Τόπους. Ή την Χριστιανοσύνη. Όπως τότε, κάτι τέτοιες «σταυροφορίες» έχουν πολύ ταπεινούς στόχους. Άσχετους με την πίστη.

Η Δύση έχει ένα συγκεκριμένο καθήκον. Να ξεκινήσει έναν αληθινό διάλογο με όσους μπορεί από τον μουσουλμανικό κόσμο. Και να φανεί δίκαιη και γενναία. Και πειστική. Όχι διάλογο σε επίπεδο αφηρημένων αρχών. Ποτέ η επίκληση αφηρημένων αρχών δεν βοήθησε στην επίλυση των βαθέων προβλημάτων. Χρειαζόμαστε και πρακτικές λύσεις.

Πριν είναι πολύ αργά!

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 19.8.2014