Τους συνάντησα χθες το μεσημέρι. Τον Γιώργο και τον Ανδρέα. Ο πρώτος λειτουργούσε για πολλά χρόνια τον πρώτο ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό. Μεγάλωσε αρκετά. Και κάποια στιγμή, είπε, έγκαιρα, ως εδώ. Ο δεύτερος ήταν η ψυχή του Νοσοκομείου της Ιεράπετρας. Πολύ καλός στη δουλειά του. Κάποια στιγμή, και γι' αυτόν, τον χτύπησε μια σοβαρή αρρώστια. Δεν μπορούσε πια να ασκεί την ιατρική ειδικότητα στην οποία είχε διακριθεί.

Και από τότε τους βλέπω και τους δυο πίσω από κάθε εθελοντική πρωτοβουλία. Από την εθελοντική αιμοδοσία ως το Κοινωνικό Ιατρείο.

Ο πρώτος έχει ταξιδέψει πολύ μετά ταύτα. Έχει βρεθεί και σε εστίες πολέμου. Μοιράζοντας τρόφιμα και φάρμακα.

Ο δεύτερος άνοιξε και λειτουργεί το Κοινωνικό Ιατρείο. Πολλοί προστρέχουν στις γνώσεις του. Ακόμη και από το Νοσοκομείο που όλοι ξέρανε τις ικανότητές του και τις γνώσεις του. Έχει όλους τους ανασφάλιστους. Και είναι πολλοί. Ποιο είναι το πιο συγκινητικό; Μαζί του δουλεύουν κι άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες. Που με το δικό του παραπεμπτικό προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους.

Σήμερα είναι της Παναγιάς. Μεγάλη η Χάρη της. Ποτέ δεν έχω δει τόσους πολλούς πιστούς να προστρέχουν σε εκκλησιές, σε ξωκλήσια, σε μοναστήρια. Χιλιάδες. Σε όλο το νησί, απ' ό,τι μου λένε.

Κοντοστέκομαι και σκέφτομαι δυνατά. Υπάρχει ελπίς σε αυτή τη χώρα. Δεν κυριαρχεί μόνο το χρήμα. Δεν του περνάει σε όλα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αρχές, έχουν οράματα, και το αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς.

Αυτή η χώρα θα πάει μπροστά.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Σάββατο 16.8.2014