Τις προάλλες έγραφα για τις επιπολαιότητες των Μεγάλων. Και τους ερασιτεχνισμούς. Τα λάθη τα πληρώνουν οι λαοί. Και καμιά φορά τα πληρώνουν οι πιο αδύναμοι ανάμεσα στους λαούς.

Διάβασα για τις επιπτώσεις του εμπάργκο στις διάφορες οικονομίες της Ευρώπης και της Αμερικής. Θα υποστούν ζημιές και κάποιες κατηγορίες αγροτών στις ΗΠΑ. Μα γι' αυτούς το ποσοστό θα είναι μικρό σε σχέση με τους μεγατόνους της οικονομίας τους. Σε εμάς οι ζημιές είναι πολλαπλάσιες. Και στον τουρισμό. Και στις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Και ιδίως των κηπευτικών. Οι τιμές που θα εισπράξει ο αγρότης μας θα πέσουν με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Είναι προφανής η αδυναμία της διεθνούς κοινωνίας. Δεν παίζουνε με υπευθυνότητα. Και δε μετράνε τις επιπτώσεις. Λέμε και γκρινιάζουμε για την εσωτερική πολιτική σκηνή. Μα, με τον ίδιο λαϊκισμό, την ίδια ελαφρότητα και τις ίδιες πελατειακές λογικές παίζουν και οι μεγάλοι.

Το ερώτημα είναι απλό. Και εμείς τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουν οι ξενοδόχοι μας; Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι αγρότες μας; Από μόνοι τους, πολύ λίγα πράγματα. Θα είναι λάθος οι ξενοδόχοι να ρίξουν τις τιμές. Θα είναι λάθος να αφεθούν μόνοι τους οι αγρότες. Ή, δήθεν, παρέα με τους εμπόρους των οπωροκηπευτικών. Και οι μεν και οι δε θα χάσουν.

Εδώ είναι η ώρα της Πολιτείας. Όχι μόνο της κεντρικής. Αλλά και της περιφερειακής. Εδώ είναι η ώρα των επιμελητηρίων και των άλλων συλλογικών φορέων. Λύσεις υπάρχουνε. Υπάρχουν και άλλες αγορές εκτός από τη ρωσική

Και, κυρίως, είναι η ώρα της κυβέρνησης. Αυτή πρέπει να θέσει τα θέματα των επιπτώσεων στις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις από τις αποφάσεις των Βρυξελλών.