Τις προάλλες έγραφα ότι χρειαζόμαστε μια ισχυρή δικαστική εξουσία. Το  πίστευα και το πιστεύω. Με μία παραπέρα επισήμανση. Κανένας υπεράνω του νόμου. Ούτε πολιτικός. Ούτε δικαστής. Ούτε κανένας άλλος. Και όλα αυτά τα έγραφα με αφορμή την κράτηση του Σαρκοζί για δεκαοχτώ ώρες στο πλαίσιο της ανάκρισης για μία περίπου αποδεδειγμένη προσπάθειά του να συγκαλύψει προηγούμενα αμαρτήματά του με τη βοήθεια ανώτατων δικαστών της Γαλλίας.

Σήμερα θέλω να ασχοληθώ με ένα καινούργιο γεγονός που επιβάλλει κάποιες διευκρινίσεις. Με μια πρόσφατη δικαστική απόφαση αυξήθηκαν οι επικουρικές συντάξεις κατά 70%. Η εφαρμογή μιας τέτοιας απόφασης θα οδηγούσε στην πτώχευση του ταμείου, μια και η επιβάρυνση του σχετικού επικουρικού ταμείου από την εφαρμογή αυτής της απόφασης θα ξεπερνούσε τις οικονομικές δυνατότητες του ταμείου. Δηλαδή η δικαστική απόφαση θα αφορούσε για ένα μικρό διάστημα τους συνταξιούχους, αλλά μεσοπρόθεσμα θα έβλαπτε και τους συνταξιούχους και τους λοιπούς εργαζομένους που είναι ασφαλισμένοι στο ταμείο αυτό.

Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο οι σύλλογοι των εργαζομένων που καλύπτονται από το ταμείο αυτό ζήτησαν την άμεση επιστροφή των χρημάτων που τους αναλογούν από τις ασφαλιστικές εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών. Με άλλα λόγια επέρχεται ο θάνατος του ταμείου επικουρικής ασφάλισης συγκεκριμένων εργαζομένων. Και αυτό χάρη σε μια δικαστική απόφαση-βόμβα.

Από τη μια ζητώ πιο ισχυρή δικαστική εξουσία για την επιβολή του νόμου. Και από την άλλη έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα δικαστικό ακτιβισμό που οδηγεί στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής από τους δικαστές. Αυτό το απαγορεύει πεντακάθαρα το Σύνταγμα. Το ανεχτήκαμε χρόνια. Από αδυναμία του πολιτικού συστήματος.

Να το πούμε καθαρά. Φτάνει πια.