Πάλεψε πολύ για το πτυχίο του ο συντοπίτης μας. Όλα του ήσαν δύσκολα. Και, πιο πάνω απ' όλα, η υγεία του. Δεν θα επαναλάβω το ρεπορτάζ της πρώτης σελίδας. Θέλω, όμως, να σταθώ στο μήνυμα που εκπέμπει η περίπτωσή του.

Για πολλά χρόνια, κυρίως η γενιά μου μεγάλωνε τα παιδιά μέσα σ' ένα πλέγμα προστασίας. Να μην στριμωχθούν σε τίποτα. Να μη ζοριστούν. Να μην αγωνιστούν. Να μην προσπαθήσουν. Με ένταση και συνέπεια. Και με μεθοδικότητα. Και, στο τέλος, να βολευτούν. Οπουδήποτε. Και, ιδίως, στο «Δημόσιο»!

Αρκετά παιδιά δεν λογάριασαν στα υπόψη τους αυτή την γονεϊκή προστασία. Ονειρεύτηκαν κάτι δικό τους. Το σχεδίασαν. Το οργάνωσαν. Το μεθόδευσαν. Και ρίχτηκαν με τα μούτρα στην υλοποίησή του. Να ανέβουν τα ίδια πιο ψηλά. Και να κατεβάσουν τα όνειρά τους ώσπου φθάνει το μπόι τους.

Η κρίση μας βρήκε όλους. Κάποιους μας λύγισε, γιατί η κρίση ξεπερνούσε τις δυνάμεις μας. Κάποιοι αποτραβήχτηκαν. Σε κάποιο περιθώριο. Κάποιοι αδρανοποιήθηκαν. Και δεν ήσαν λίγοι αυτοί που τους πήρε η κάτω βόλτα. Και παρασύρανε και άλλους.

Αρκετά παιδιά επιχείρησαν να ξεπεράσουν τα όρια του κορμιού τους. Απ' την αρχή ξέρανε πως αυτό απαιτούσε τιτάνιες προσπάθειες. Στη διαδρομή ενδεχομένως να γεύθηκαν την πίκρα κάποιας ήττας. Τη μεγάλη, όμως, μάχη και τους μεγάλους στόχους δεν τους εγκατέλειψαν.

Δακτυλοδεικτούμενος με κοινό καμάρι ο νέος επιστήμονας της πρώτης σελίδας, που παίρνει αυτή τη στιγμή το πτυχίο του. Μαζί με τους δικούς του νοιώθουμε και εμείς καμάρι.

Αχ! τι υπέροχες μάχες διεξάγονται στην Παιδεία. Αχ! τι κοσμογονία θα μπορούσε να εκραγεί σ' αυτήν!

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Παρασκευή 20.6.2014