Θέλω να σας μιλήσω για την Αντζελίνα. Όχι για την γνωστή και μεγάλη ηθοποιό. Οι πιο πολλοί δεν την έχετε συναντήσει. Δεν την έχετε ακούσει. Δεν έχετε μιλήσει μαζί της.

Την έχω ανταμώσει στα σκαλοπάτια της Νομικής στην Αθήνα. Ανάμεσα σε εκατοντάδες νευρώδεις νέους νομικούς. Κινιόταν με δισταγμό. Το λευκό μπαστούνι της έδειχνε την ιδιαιτερότητά της. Ζήτησα να μάθω για τις σπουδές της. Έχει συμπληρώσει έξι χρόνια στη Νομική. Όπου να ΄ναι τελειώνει. Έχει όλα τα βιβλία που έχουν οι συμφοιτητές της. Καμιά υποβάθμιση στο περιεχόμενό τους. Μόνο, που πιάνουν πιο πολύ χώρο, μια και έχουν δική τους γραφή. Τα βιβλία της έχουν γεμίσει το δωμάτιό της. Μέχρι το ταβάνι. Σαν να μη χωράνε άλλα. Κάνει όνειρα για το μέλλον. Να κάνει και άσκηση δικηγορίας. Για το μετά δεν δεσμεύεται.

Προχθές το βράδυ την άκουσα να τραγουδά. Ένα κομμάτι από το ορατόριο «Messiah» του Handel. Και να παίζει φλάουτο. Μια δύσκολη σονάτα. Σε εκδήλωση Ωδείου, που ίδρυσε μια Ηρακλειώτισα, με πάθος για δουλειά και δημιουργία.

Γοητευτική η Αντζελίνα. Με τη χάρη της ηλικίας της και της τέχνης της. Δεν μπορούσα ν' αποφύγω τις δικές μου σκέψεις. Τί κρύβουν πίσω τους αυτές οι νότες και οι ήχοι; Αυτό το άγγιγμα στα «κλειδιά» πόση κοπιαστική προσπάθεια κρύβει; Αυτή η ερμηνεία και κατανόηση των μουσικών κειμένων σε τι ταξίδια,  όνειρα και χρώματα οδηγούν;

Δεν ξέρω αν θα συναντήσετε την Αντζελίνα, πρόσωπο με πρόσωπο. Μόνο παρακαλώ σας. Μη τη ρωτήσετε πως παλεύει τα προβλήματά της. Θα σας απαντήσει διαφορετικά. Θα σας σχεδιάσει το μέλλον της.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 3.6.2014