Η διαπίστωση δεν είναι μόνο δημοσιογραφική. Υπάρχουν έρευνες, με όλες τις εγγυήσεις επιστημονικής καθαρότητας, που οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Ανήλικοι σε φοβερούς και φρικτούς κύκλους παρανομίας. Αλυσοδεμένοι και με βαριά παραβατικότητα.

 

Στις δεκαετίες '70 και '80 είχε ξεκινήσει μια προσπάθεια αντιμετώπισης της εγκληματικότητας των ανηλίκων με σύγχρονες μεθόδους, που θα συνέβαλαν στην απενοχοποίηση των ανηλίκων που παραβίαζαν τον ποινικό νόμο. Επιχειρήθηκε ακόμη και η διαγραφή της λέξεως «ανήλικος εγκληματίας». Ο ανήλικος, έτσι λέγαμε τότε, δεν εγκληματεί. Απλώς παραβαίνει το νόμο. Δεν μιλούσαμε πια για την νεανική ή παιδική εγκληματικότητα, αλλά για την νεανική ή παιδική παραβατικότητα. Πιστεύαμε, τότε, πως ακόμα και με φραστικές μεταβολές και φραστικούς ευπρεπισμούς, θα βοηθούσαμε σημαντικά την κοινωνική επανένταξη των ανήλικων «παραβατών».

 

Τα αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων αυτών απογοήτευσαν. Για μια σειρά από λόγους πολλαπλασιάστηκαν τα φαινόμενα της βαριάς εγκληματικότητας των ανήλικων. Βέβαια, αυτό δεν οφείλεται μόνο στις αφέλειες εκείνων των μεταρρυθμίσεων. Έπαιξαν κι άλλα αίτια. Όπως η μαζική ανεργία των νέων. Όπως η κατάρρευση των πολιτικών ιδεολογιών. Όπως η πλατιά διείσδυση των ναρκωτικών στη καθημερινότητα της ζωής των ανηλίκων. Όπως η χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών. Όπως η κουλτούρα της βίας που προωθείται ακόμη και με τα ΜΜΕ.

 

Τι πρέπει να γίνει. Να ξανακοιτάξουμε το νόμο για τους ανηλίκους. Μάλλον, σε αρκετές περιπτώσεις, να γίνει αυστηρότερος. Να ξανακοιτάξουμε τη δουλειά στο σχολείο. Να ενθαρρύνουμε άλλες σχέσεις σχολείου και οικογένειας. Ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να είναι υπάλληλος των γονιών του παιδιού. Πρέπει να ξανακατακτήσει τον ιδεολογικό και παιδαγωγικό ρόλο που είχε από παλιά.

 

Και άλλα πολλά.

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 28.1.2014