Μας έλειψε. Εκείνος ο ξύλινος λόγος της δεκαετίας του  ΄70 και του ΄80. Οι αναφορές στην αδικία (τόσο αόριστα), στην απονομή του δικαίου (μόνο με τη βία) και στην επανάσταση (με άγνωστο περιεχόμενο). Κατά καιρούς αρκετού φλερτάρουν μ΄ αυτόν το ¨λόγο¨. Φυσικά, δε δίνουν συνέχεια. Ούτε επιμένουν με συνέπεια. Ούτε καταστρώνουν ένα διεκδικητικό πλαίσιο με συγκεκριμένες στοχεύσεις. Αναφέρομαι στο ¨λόγο¨ των αναρχοαυτόνομων και λοιπών ακραίων στοιχείων, που βρήκαν κάποια θαλπωρή σε περιθωριακά στέκια κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Φυσικά και αναφέρομαι στον Χριστόδουλο Ξηρό. Και στις δηλώσεις του. Και στο διάγγελμά του. Που διάβαζε με προσοχή. Έθεσε τον εαυτό του σαν συνέχεια μεγάλων ηρώων και πρωταγωνιστών της νεοελληνικής ιστορίας. Είναι τόσο ¨ταπεινός¨, τόσο ¨σεμνός¨ όσο και η βαναυσότητα των εγκληματικών του ενεργειών. Έχει θερίσει αρκετές ζωές, στις πρώτες δεκαετίες της ζωής του, και χθες επανέλαβε, χωρίς συστολή, ότι είναι έτοιμος να το επαναλάβει.

Προφανώς και δεν έχει μετανιώσει. Προφανώς βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με την έννομη τάξη. Συνεχίζει και επιμένει. Προφανώς δεν πρέπει να είμαστε αφελείς απέναντί του.

Ελπίζω ότι δε θα καταφέρει να επαληθεύσει έμπρακτα τις απειλές του. Ελπίζω ότι όσοι έχουν ταχθεί για την υπεράσπιση της νομιμότητας θα το πράξουν χωρίς υπερβολές και καταχρήσεις. Ελπίζω, ειλικρινά, να μην τον χαρίσουν στα σαλεμένα μυαλά μιας μικρής μειοψηφίας συμπολιτών μας.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 21.1.2014