Τα πράγματα στην Παιδεία δεν πάνε καλά. Τα περισσότερα Πανεπιστήμια υπολειτουργούν. Και για πολλές βδομάδες τα δύο κορυφαία, Πανεπιστήμια της Αθήνας και Μετσόβιο, παρέμειναν κλειστά. Ο αρμόδιος Υπουργός, μάλλον πελαγοδρομεί. Δεν γνωρίζει πώς να συμπεριφερθεί στους συνδικαλιστές. Δεν φαίνεται να κατανοεί το πρόβλημα. Ούτε αποδεικνύει ότι κινείται στο πλαίσιο των κυβερνητικών δεσμεύσεων. Η αδυναμία του να ασκεί τα καθήκοντά του για το καλό της Παιδείας έχει γίνει αντιληπτή. Ακόμα και μέσα στην ίδια την Κυβέρνηση. Με απλά λόγια : Είναι η χαρά των συνδικαλιστών.

Πρέπει όμως να είμαστε δίκαιοι απέναντί του. Αρμόδιοι και αναρμόδιοι ελάχιστα βοηθούν στην αντιμετώπιση των συνολικών προβλημάτων στην Παιδεία. Αντιθέτως, μάλιστα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να οξύνουν τα προβλήματα στον κρίσιμο αυτό χώρο. Και αδιαφορούν για τις συνέπειες. Τις οποίες θα πληρώσουν άμεσα οι μαθητές και οι φοιτητές. Και τελικά η χώρα, την οποίαν θα υπηρετήσουν (ή δεν θα υπηρετήσουν) οι γενιές που έρχονται.

Μέσα στην οχλοβοή της βίας, της ανομίας και  των κραυγών, δεν διεξάγεται ουσιαστική συζήτηση για την επαγγελματική εκπαίδευση. Σαν να είναι το αποπαίδι του εκπαιδευτικού συστήματος. Και όμως. Η επαγγελματική εκπαίδευση έχει στρατηγική σημασία, αν θέλουμε πραγματικά να μιλήσουμε για ανάπτυξη. Εκτός αν χρησιμοποιούμε τον όρο ανάπτυξη, χωρίς να έχουμε πλήρη κατανόηση του περιεχομένου της.

Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του Ευάγγελου Παπανούτσου, μεγάλου φιλόσοφου και παιδαγωγού. Και μεγάλου αρχιτέκτονα της μίας και μοναδικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. «Η επαγγελματική εκπαίδευση βρίσκεται στην καρδιά των προβλημάτων μιας χώρας που παλεύει για την πρόοδο !».

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Δευτέρα 9.12.2013