Η κρίση στο χώρο της παιδείας έχει πάρει δραματικές διαστάσεις. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει το υπουργείο Παιδείας. Προσωπικά δεν αμφισβητώ κανένα. Ούτε υιοθετώ τις κατηγορίες που τόσο εύκολα εκτοξεύονται τον τελευταίο καιρό. Λείπει όμως η έμπνευση. Θα το πω πιο γενικά.

Η τελευταία μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ήταν εκείνη του 1964. Με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Και μεγάλο οδηγό και πνευματικό άνθρωπο τον Ευάγγελο Παπανούτσο. Έναν άνθρωπο που συνδύαζε τη βαθιά γνώση της φιλοσοφίας και παράλληλα ήταν παιδαγωγός.

Υπήρχε όμως και μια άλλη διάσταση σε εκείνα τα χρόνια της παιδείας. Υπήρχε πνευματική ακμή. Γράφανε. Μιλούσανε. Τραγουδούσανε. Ζωγραφίζανε. Πλάθανε μορφές με τον πηλό. Και η νεολαία διψούσε. Δεν είχε καμιά φιλοδοξία για βόλεμα. Τρέχαμε στους δρόμους ζητώντας περισσότερη δημοκρατία. Αξιώνοντας περισσότερες ελευθερίες. Διεκδικώντας περισσότερη γνώση. Και συμμετοχή σε αυτήν. Είχαμε όρεξη για δουλειά.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν υπάρχουν ιδανικά στο χώρο της παιδείας. Δεν υπάρχουν οδηγοί. Δεν υπάρχουν στρατηγοί. Και κυρίως η πνευματικότητα κυλιέται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη πλευρά ανήκει σε όλους όσοι δουλεύουν στο χώρο της παιδείας. Ξαναδιάβασα τα χθεσινά "Καθημερινά" μου. Στενοχωρήθηκα. Σαν να μην ήθελα να πω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Να το πω ωμά; Οι αξιολογήσεις απαιτούν εντιμότητα. Και από τις δύο πλευρές. Εντιμότητα από τους αξιολογητές. Εντιμότητα και από τους αξιολογούμενους. Ούτε τώρα να μιλήσω καθαρά; Έχω δει αρκετές αυτοαξιολογήσεις. Αλήθεια πότε γεμίσαμε με τόσο πολλούς κατόχους διδακτορικών; Γιατί τόση ξετσιπωσιά; Έχω πάμπολλα στοιχεία.