Απαιτείται λοιπόν μία νέα πολιτική συμφωνία. Τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά και κεφάλαιά της είναι:
Πρώτον: Πρέπει να οριοθετηθεί αυτή η πολιτική συμφωνία. Να μην ταυτιστεί με πολιτικές προτάσεις ή θεσμικές πρωτοβουλίες του παρελθόντος. Πρέπει να αναδειχτεί σε καινούργια πρωτοβουλία. Διακριτή νοηματικά και επικοινωνιακά. Όχι απλές προγραμματικές δηλώσεις, στο πλαίσιο προεκλογικών δεσμεύσεων του κόμματος ή του συνασπισμού κομμάτων, που θα έχει- ή θα έχουν- κερδίσει τις εκλογές και την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Τα βασικό χαρακτηριστικό της είναι η ικανότητα και η δυνατότητα να προσχωρήσουν σε αυτήν και άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, στρώματα και ομάδες που δεν συμπαραστάθηκαν στην αφετηρία της διαδρομής των ομάδων και κατηγοριών των συμπολιτών μας που ακολούθησαν το κόμμα ή τα κόμματα που θριάμβευσαν ή νίκησαν στις εκλογές. Να προχωρήσω ένα βήμα πιο μπροστά. Αρκεί και η τεκμηριωμένη προσδοκία συμμετοχής στην πολιτική συμφωνία. Έστω και σε ένα επόμενο ή μεθεπόμενο στάδιο.
Δεύτερον: Να οικοδομήσουμε στον τόπο μας  κράτος δικαίου. Το σύνθημα και το κεφάλαιο αυτό δε γοητεύει. Δε φταίνε οι λαϊκές μάζες για αυτό. Ποτέ δεν τους εξηγήθηκε. Και ποτέ δε μας πίστεψαν. Ξέρουνε καλά πως δεν το εννοούμε το κράτος δικαίου. Τη νομιμότητα την απευθύνουμε στους αντιπάλους μας. Και τη δημόσια διοίκηση την κατανοούμε ως μηχανισμό δημιουργίας πελατειακών σχέσεων. Στην Ελλάδα δεν έχουμε υπερτροφικό κράτος. Δεν έχουμε καν κράτος. Εννοείται σύγχρονο.
Τρίτον: Πρέπει να ξεχωρίσουμε την ύλη που συναθροίζεται στο εθνικό εισόδημα. Να δηλώσουμε σε όλους- και μέσα και έξω- τι ανήκει στην ευθύνη του κράτους, τι στην ευθύνη του λαού μας και του κάθε πολίτη. Και τι μπορούμε να το κάνουμε μαζί. Όλα δεν πρέπει και δεν τα μπορεί το κράτος. Και ούτε η ιδιωτική κοινωνία μπορεί και έχει την ηθική δύναμη να καθορίσει το επίπεδο των οριζόντων μας. Δεν είναι εύκολο στην ιδιωτική κοινωνία να θέσει ευδιάκριτους μέσους ή μακρινούς στόχους. Ούτε να κατανοήσει θετικά το δημόσιο συμφέρον. Το πιο δύσκολο φυσικά έργο είναι ή σύμπραξη του δημόσιου τομέα με τον ιδιωτικό. Κυρίως  ως προς την εγκαθίδρυση ενός επαρκούς και αποτελεσματικού μηχανισμού εποπτείας της ιδιωτικής κοινωνίας.
Τέταρτον: Η οργάνωση του κράτους αλληλεγγύης και πρόνοιας δεν πρέπει να δομηθεί μόνο σε σύγχρονες βάσεις. Ο εκσυγχρονιστικός στόχος ως προς την αναμόρφωση του κράτους αλληλεγγύης είναι ανεπαρκής και καθόλου πειστικός από μόνος του. Η ενίσχυση της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας αποτελούν πρωταρχικές προτεραιότητες. Η ανοιχτή κοινωνία έχει δύο βασικούς πυλώνες: τη δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία. Η προσπάθεια πλήρωσης όλων των προϋποθέσεων για τη δημιουργία μίας ανοιχτής κοινωνίας πρέπει να εξυψωθεί σε θεσμική και κορυφαία ιδεολογική επιλογή αυτής της νέας πολιτικής συμφωνίας.
Πέμπτον:  Η οικονομική πολιτική πρέπει να διαμορφωθεί γύρω από τρεις άξονες. Τη βιώσιμη ανάπτυξη. Την περιφερειακή ανάπτυξη. Και την απασχόληση, όσο πιο κοντά στην πλήρη. Οι τρεις αυτοί άξονες έχουν γνωστή ταυτότητα. Και είναι απολύτως κατανοητοί. Μέχρι σήμερα όμως δεν έχει διευκρινιστεί το περιεχόμενο, η ποιότητα, η έκταση και η ένταση της περιφερειακής ανάπτυξης. Οδηγούμαστε αναπόφευκτα στη θεσμική αναγνώριση της περιφέρειας ως υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων στη διεθνή κοινότητα. Τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε σε μία ανοικτή διαδικασία ουσιαστικής διαβούλευσης ως προς το ακριβές περιεχόμενο και περιγραφή όλων των προγραμμάτων περιφερειακή ανάπτυξης.
Έκτον: Η εξωτερική μας πολιτική – τα λεγόμενα εθνικά θέματα- στηρίχθηκαν μέχρι σήμερα σε βασικές επιλογές που είχαν πραγματοποιήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο παππούς, και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Οι επίγονοί τις ακολουθούν με αυξανόμενες μεμψιμοιρίες. Σήμερα χρειαζόμαστε καινούργιο ή καινούργια δόγματα στην εξωτερική πολιτική. Δεν υπάρχουν πια τα παλιά σιδερόφρακτα σύνορα. Ο όποιος εχθρός καταλύει την εθνική κάθε κράτους κυβέρνηση χωρίς να καταστρέφει ή να υπερβαίνει τα σύρματα των παλιών συνόρων.
Η ανάλυση και η λεπτομερής περιγραφή όλων των παραπάνω απαιτεί περισσότερες σκέψεις και περισσότερες σελίδες. Αυτά που μόλις αναγνώσατε είναι αρκετά ή έστω χρήσιμα για να στοχαστούν συγκροτημένα περισσότεροι.