Στους κρίσιμους τομείς που συναποτελούν το σύνολο σχεδόν της εθνικής μας ζωής τα δεδομένα είναι και δυσάρεστα και αρνητικά. Δεν υπάρχει στάδιο στον τόπο μας, όπου τα πράγματα εξελίσσονται θετικά και επιτρέπουν να ανθίζουνε ελπίδες. Με κανένα τρόπο όμως δε δέχομαι ότι υπάρχει εθνική κρίση και εμμένω σε αυτό. Υπάρχει μία απλή απάντηση και επιχείρημα. Οι υφιστάμενοι θεσμοί έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα να ξεπεράσουν τα προφανή αδιέξοδα.  Δεν απαιτείται επανάσταση, ούτε στην κυριολεξία θεσμικές ανατροπές για να βρεθούν λύσεις, να συνταγογραφηθούν θεραπείες και να διαγράψουμε αφετηρίες για μία καινούργια αληθινή εκκίνηση στη δημόσια ζωή.
Πρέπει να πούμε αλήθειες. Κυρίως στην Οικονομία. Να τολμήσουμε να μιλήσουμε ανοικτά για την παθογένεια σημαντικών οικονομικών κλάδων και δραστηριοτήτων. Γιατί κρύβουμε την αλήθεια γύρω από τις τράπεζες; Γιατί χαρίζουμε σε αυτές με διαφανείς διαδικασίες το 11% του εθνικού εισοδήματος; Με πολλή υποκρισία σιγοψιθυρίζουν ο ένας κορυφαίος παράγοντας της δημόσιας ζωής στον άλλο πως πρέπει να διασώσουμε το τραπεζικό σύστημα από την κατάρρευση, γιατί διαφορετικά θα καταρρεύσει και το σύνολο της οικονομίας.
Είναι υποκριτικό. Οι διάφορες αλήθειες γύρω από τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος θα αποκαλυφθούν από μόνες τους. Μέχρι σήμερα για περίεργες σκοπιμότητες δεν έχουμε αναφερθεί και στον άθλιο ρόλο των τραπεζών, στη δημιουργία της φούσκας του χρηματιστηρίου. Και ούτε σήμερα διαπιστώνουμε έστω τον υπαινιγμό ότι οι τράπεζες παραβιάζουν συνεχώς τις οδηγίες και τους κανόνες της Κεντρικής Τράπεζας. Ακόμη και ένας πρωτάρης δικηγόρος γνωρίζει και έχει εμπειρία για το πώς όλες σχεδόν οι τράπεζές μας συμβάλλουν με κάποιες χονδροειδείς τεχνικές στην απόκρυψη φορολογικής ύλης και ενθαρρύνουν έτσι τη φοροδιαφυγή.
Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για νέα οικονομική πολιτική, με γνήσια αναπτυξιακό χαρακτήρα, πρέπει να ενεργοποιηθούν όλες οι εποπτικές του τραπεζικού συστήματος Αρχές και να επιβάλουν τους υφιστάμενους κανόνες, καθώς και νέους.
Είναι πεντακάθαρο και στον πιο απλό Έλληνα η ανάγκη να ξαναδούμε τα προβλήματα της παιδείας.  Δεν είναι πρόβλημα και δίλημμα η δημόσια ή ιδιωτική ανώτατη παιδεία. Θέλουμε επειγόντως ζωντανά πανεπιστήμια με αξιοπιστία του επιστημονικού λόγου που παράγεται σε αυτά και υπευθυνότητα στο σύνολο της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μακριά από κάθε μορφής λαϊκισμούς. Οι αίθουσες των ΑΕΙ βρομάνε οπτικά και μυρίζουν κατά το περιεχόμενο. Και, επιτέλους, ας αφήσουμε τα παιχνίδια με τις εξετάσεις. Η βασική παιδεία πάσχει από ιδεολογική άπνοια και αναζήτηση ταυτότητας.
Η κυβέρνηση συνειδητά άφησε να σαπίσει το ΕΣΥ στα προβλήματά του. Δεν υπάρχει χώρα προοδευμένη στον κόσμο χωρίς σύστημα υγείας. Ας αφήσουμε τα κρυφά χαμόγελα στην ιδιωτική υγεία και θα δούμε τι φταίει. Γιατί κατέρρευσαν οι προϋπολογισμοί των νοσοκομείων. Και γιατί μαζί με την κατάρρευση αφήσαμε να τα βαραίνει δεσμός δωροδοκιών, άχρηστων προμηθειών και απίθανων υπερτιμολογήσεων.
Και ενώ ζητάμε τη θεσμική λειτουργία της πολιτικής, πρέπει να ομολογήσουμε όλοι μας τα αμαρτήματα μας και προς τον κορυφαίο θεσμό της Δικαιοσύνης. Είναι μεγάλο ψέμα η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Μπορεί να είναι ανεξάρτητη ως προς τις αντιδικίες μεταξύ πτωχών και μη εχόντων, δεν είναι όμως καθόλου ανεξάρτητη ως προς τη διαχείριση εξαιρετικά ευαίσθητων υποθέσεων. Η συμπεριφορά του σημερινού εισαγγελέα του Αρείου Πάγου είναι το ακραίο  παράδειγμα, που είναι αρκετό για να συζητήσουμε από την αρχή και σε μηδενική θέση τον τρόπο διορισμού των ηγεσιών της Δικαιοσύνης.
Αυτές οι σκέψεις μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία προβληματισμών πολλών και για πολλά.