Μια απλή ανάγνωση των άρθρων μου καταδεικνύει ότι έγκαιρα είχα θίξει πολλά ζητήματα, που αργότερα έγιναν η πολιτική και οικονομική καθημερινότητά μας. Ήδη από τις 5 Φεβρουαρίου 2001 (δεκαπέντε χρόνια πριν!) σε άρθρο μου για τη διαφθορά προειδοποιούσα:

«Να έρθουμε και στην τελική αιτία όλης αυτής της διαφθοράς. Η πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση ενός διαρκούς ιστορικού άλλοθι γι' αυτή τη συλλογική, θεσμική και προσωπική αδράνεια στη μη εξάλειψη του τρομακτικού φαινομένου της διαφθοράς.

Είναι εκπληκτική η ικανότητά μας, με την οποία δικαιολογήσαμε μέχρι σήμερα: α) την ιδιότυπη οριστική ασυλία των πολιτικών μας για όσα εγκλήματα ορισμένοι από αυτούς, έχουν διαπράξει, β) την αλληλεγγύη μεταξύ στελεχών της δημόσιας διοίκησης στην άμυνα τους έναντι σε οποιαδήποτε έρευνα του αθέμιτου πλούτου που τυχόν έχουν συλλέξει, γ) την αδιαφάνεια στους μικρούς και μεγάλους χώρους της οικονομικής ζωής, που ελέγχονται ή επηρεάζονται από τη δημόσια εξουσία. Το άλλοθι αυτό ήταν ικανό για τις ανάγκες της εσωτερικής κατανάλωσης. Δεν πείθει, όμως, κανέναν που θέλει να συζητήσει σοβαρά μαζί μας τη μία ή την άλλη πτυχή μίας σοβαρής αναπτυξιακής πορείας. Και σε μία τέτοια πορεία τουλάχιστον η Ευρώπη παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο. Αυτό το άλλοθι, τελικά, κοστίζει πολύ».

Τον Φεβρουάριο 2008 είχα εντοπίσει τα σημάδια της επέλασης ενός «τσουνάμι» σε βάρος της τραπεζικής πίστης. Άσκησα κριτική σε βάρος των τραπεζών για την αστόχαστη και άκριτη τροφοδότηση της κατανάλωσης, που γινόταν χωρίς τη δέουσα ενημέρωση του καταναλωτή για τους κινδύνους:

«...Στην Ελλάδα ελάχιστα συζητάμε ένα οξύτατο ζήτημα που απασχολεί τις δυτικές και όχι μόνο κοινωνίες και οικονομίες. Οι τράπεζες συγκέντρωσαν στα χέρια τους και στα θησαυροφυλάκιά τους πολλή δύναμη. Οι τράπεζες μπορούν να κινητοποιήσουν πολλές υλικές και ανθρώπινες δυνάμεις. Οι τράπεζες επηρεάζουν τον εσωτερικό και το διεθνή νομοθέτη. Οι τράπεζες παράγουν δίκαιο. Και όλα αυτά στηρίζονται στην ικανότητά τους να πολλαπλασιάζουν ό,τι παραμένει στη βαθύτερη φύση τους. Οι τράπεζες παράγουν πίστη. Αυτό που αποτελεί δύναμή τους ταυτόχρονα συνιστά και την αχίλλειο πτέρνα. Αυτό τον καιρό οι αμερικανικές τράπεζες περνάνε μια βαθιά κρίση. Καταρρέει η δραστηριότητά τους στα στεγαστικά δάνεια. Ο κίνδυνος είναι βαθύτερος. Ακούγονται τριγμοί και στις εταιρείες που ασφαλίζουν τα ομόλογα. Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της πιο σημαντικής γερμανικής τράπεζας προβλέπει «τσουνάμι» σε βάρος της τραπεζικής πίστης. Και ένα τέτοιο «τσουνάμι» ελάχιστους θα αφήσει άθικτους...».

Τον Ιούλιο 2009 με το άρθρο μου «Γιατί δεν Λένε την Αλήθεια;» προειδοποίησα τους συμπολίτες μου για όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν. Για να τους προφυλάξω:

«Από το κακό στο χειρότερο. Και όλες αυτές οι προβλέψεις θα χτυπήσουν τους μη έχοντες. Τους πτωχούς. Τα χειρότερα μαντάτα δεν έχουν εκφωνηθεί. Σε λίγο ένας στους δέκα Έλληνες θα είναι άνεργος. Όλη η πιο πάνω σκοτεινή θύελλα των μαύρων αριθμών στηρίζεται ακόμα στα ψεύτικα ή και στα πλαστά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Η πραγματικότητα πονάει πιο πολύ. Δε μας φταίει καμία παγκόσμια κρίση. Ούτε για τα διαρκώς διογκούμενα ελλείμματα του Δημόσιου Ταμείου ... Αυτό που «καταβροχθίζει» το μέλλον των παιδιών μας; Χρωστάμε περισσότερα από όσα βγάζουμε όλοι μαζί. Γιατί δε μας λένε την αλήθεια; Γιατί η σημερινή κυβέρνηση συνεχίζει να ψεύδεται;»

Στις 2 Οκτωβρίου 2009, δύο ημέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές και πάλι έκρουσα τον κώδωνα του κινδύνου για την πορεία των δημοσιονομικών της Χώρας:

«Η πατρίδα μας δεν πάει καλά. Τα οικονομικά του κράτους από το κακό στο χειρότερο. Πριν δέκα περίπου ημέρες ο υπουργός Οικονομίας μας διαβεβαίωνε ότι το έλλειμμα του κρατικού κορβανά έχει φτάσει στο 6%. Προχθές ανακοίνωσε ότι ο δημόσιος ταμίας χρειάζεται 8% για να καλύψει το ισοζύγιο. Έτσι εκείνος εκτιμάει. Δυστυχώς, όλα αυτά δεν είναι απλές εκτιμήσεις. Το τρέχον ταμειακό έλλειμμα του κράτους - ναι - ανέρχεται στο 8%. Και είναι βέβαιο κατά το πρώτο οκτάμηνο του 2009 το έλλειμμα τρέχει στο ύψος του 8%. Δηλαδή, μόνο σε ένα οκτάμηνο λείπουν  από τα δημόσια ταμεία τόσα ευρώ όσα έλειψαν ολόκληρο το δωδεκάμηνο του 2008. Η πλήρης αλήθεια είναι ακόμη χειρότερη. Ακόμη πιο αθλία. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας το ταμειακό έλλειμμα του Ελληνικού Δημοσίου θα ανέλθει στο ιλιγγιώδες ύψος των 22 δις ευρώ. Δηλαδή γύρω στο 10% με 12%.

Ήδη σήμερα δανειζόμαστε πανάκριβα. Πιο ακριβά από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Η Ελλάδα δανείζεται με επιτόκιο 6,5%. Όταν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δανείζονται με 1% έως 3%. Σύντομα δε θα μας δανείζουν οι ξένοι. Ακόμη κι αν χρειαστούμε ευρώ για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Προχθές και χθες μάθαμε πράγματα, που υποψιαζόμασταν από καιρό. Το ΙΚΑ και ο ΟΑΕΕ επαιτούν κοντά εννιακόσια εκατομμύρια ευρώ για να πληρωθούν άμεσα οι συντάξεις. Η Ελλάδα δυστυχώς βρίσκεται μπροστά στον γκρεμό της χρεοκοπίας. Ένα μήνα να μείνει ακόμα στην κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία και η χώρα πτωχεύει. Και δυστυχώς για αυτούς λένε ψέματα».

Στις 16 Ιανουαρίου 2010 έχοντας το βλέμμα στραμμένο στην οικονομία επαναλάμβανα:

«Στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου έγραφα για το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Και επέμενα σε αυτό. Είχα στοιχεία που απλά επεξεργαζόμενα. Ο τότε υπουργός επί των Οικονομικών κάτι ψέλλιζε για έλλειμμα της τάξης 4 με 5 %. Το ΠΑΣΟΚ το ανέβαζε στο 5 με 6 %. Προσωπικά επαναλάμβανα ότι το έλλειμμα ¨έτρεχε¨ κάπου κοντά στο 12,5%. Μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση το εκτίμησε στο 12,7%... Σήμερα μπορώ να τολμήσω μία νέα επανεκτίμηση αυτού του κρίσιμου, για την οικονομία, μεγέθους. Δυστυχώς, το έλλειμμα για ολόκληρη τη χρονιά του 2009 ανέρχεται, περίπου, στο 16%!»

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2011 επισήμαινα σχετικά με τη δυναμική των ιδιωτικών επιχειρήσεων στην Κρήτη, ιδίως στον τομέα του τουρισμού :

«Οι εκτιμήσεις που υπάρχουν επιβεβαιώνουν μία ανοδική πορεία του τουρισμού. Και χωρίς πολλή - πολλή βοήθεια από την πολιτεία. Η ιδιωτική οικονομία τα κατάφερε εξαιρετικά καλά. Και μάλιστα σε αντίξοες συνθήκες. Υπάρχουν εκτιμήσεις και για τα επόμενα χρόνια. Ακόμα καλύτερες. Αρκεί να δουλέψουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Αρκεί να γίνουν επενδύσεις στα έργα υποδομής. Αρκεί η πολιτεία να σοβαρευτεί και να ασχοληθεί στα σοβαρά με τον τουρισμό».

Λίγους μήνες μετά, στις 18 Φεβρουαρίου 2012, πρότεινα για την σωστή πορεία της Ελλάδας και για την αποφυγή δημοσιονομικών μέτρων από τρίτους:

«Η μάχη στην διεθνή κοινή γνώμη για την υπόθεση της πατρίδας μας δεν έχει χαθεί. Όσο  βιτριόλι και αν ποτίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη τα διάφορα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Φυσικά δεν είναι η ώρα για συμψηφισμούς. Πρέπει, όμως, να χαράξουμε ασφαλείς γραμμές άμυνας απέναντι σε κάθε προσπάθεια επιβολής στη χώρα μας μια κρεατομηχανής που λειτουργεί μόνο με ψυχρά μοντέλα και άψυχους αριθμούς».

Και στις 24 Φεβρουαρίου 2012, τρία χρόνια πριν, τόλμησα μια πρόβλεψη, που σήμερα δικαιώνεται:

«Ανάπτυξη το 2015, ίσως ναι!

Το μνημόνιο, το όποιο μνημόνιο, δεν μπορεί να λύσει το προβλημα της ελληνικής οικονομίας και της πολιτικής. Δε συνιστά ένα πλήρες οικονομικό πρόγραμμα. Ούτε εκπληρώνει τις βασικές προϋποθέσεις μίας αναγκαίας και γενναίας πολιτικής ανανέωσης... Όλα αυτά δεν μπορούν να ολοκληρωθούν φέτος ή του χρόνου. Το 2020 πέφτει πολύ μακριά. Το 2015, ίσως όχι».

Τέτοιες προβλέψεις δεν έχουν, βεβαίως, το στοιχείο του τυχαίου. Τέτοιες προβλέψεις αποδεικνύουν βαθιά γνώση της Δημόσιας Διοίκησης και των δημοσιονομικών δεδομένων της Χώρας, εμπειρία στους πιο απαιτητικούς τομείς της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου μας. Και, κυρίως, αγάπη για την Ελλάδα. Αγάπη για την Κρήτη. Και αγώνας για την ανόρθωση μας!

Ηράκλειο, 16 Ιανουαρίου 2015

Αντώνης Ν. Βγόντζας