Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές προφανώς δεν ξέρουμε πώς θα έχει πραγματοποιηθεί η απόβαση των Κρητών αγροτών στην Αθήνα. Με τρακτέρ ή όχι. Η αρχική θέση της κυβέρνησης «ούτε ένα τρακτέρ στα πλοία για την Αθήνα» δεν πέρασε. Οι αγρότες μαζί με τα εργαλεία του μόχθου τους σαλπάρανε σε μία πρωτοφανή δυναμική κινητοποίηση. Πάνω από τρεις εκατοντάδες τρακτέρ. Πάνω από χίλιοι τετρακόσιοι αγρότες. Η απειλή των ποινικών κυρώσεων δεν τους πτόησε. Ούτε τους απέτρεψε. Ούτε μπορούσε να τους αποτρέψει. Έχουν την υποστήριξη του συνόλου των αγροτών του νησιού μας. Μαζί τους και η τοπική κοινωνία. Δεν είναι η ώρα ανάλυσης και στοχασμού πάνω σ΄ αυτή την εξέγερση. Την ώρα ενός αληθινού και γνήσιου αγώνα δεν επιτρέπονται και πολλές συζητήσεις.
Συμμετέχεις ή δε συμμετέχεις, τόσο απλό είναι το δίλημμα. Είσαι μαζί ή εναντίον.
Μπορούν όμως να λεχθούν κάποιες αλήθειες. Να τις μοιραστούμε. Από τώρα. Γιατί σε κάθε αγώνα έχουμε σταθμούς. Και αποφάσεις να μας περιμένουν σε κάθε σταθμό.
Πρώτη αλήθεια: Κανένας δεν αμφισβητεί τις πελώριες ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης για την επιδείνωση της κρίσης στον αγροτικό τομέα της οικονομίας. Ούτε οι οπαδοί της ίδιας κυβέρνησης. Αυτό αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Και στη σχετική αρθρογραφία του συνόλου του Τύπου. Τόσο του αθηνοκεντρικού, όσο και του περιφερειακού. Δεν αμφισβητείται προφανώς και στο νησί μας. Γι΄ αυτό και οι αγροτοσυνεταιριστές, που ανήκουν παραδοσιακά στη συντηρητική παράταξη, δεν πρωταγωνιστούν στις δυναμικές κινητοποιήσεις. Ούτε όμως και αντιπαρατίθενται σ ΄ αυτές.
Δεύτερη αλήθεια: Υπάρχουν ευθύνες και στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Για τις δυνατότητες και ευκαιρίες που δόθηκαν σ΄ αυτές τις κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του αγροτικού τομέα. Με την επερχόμενη παγκοσμιοποίηση έπρεπε να είχαν προβλέψει την πίεση πάνω στις τιμές πολλών αγροτικών προϊόντων. Με τα σιγοψιθυρίσματα στις Βρυξέλλες έπρεπε να είχαν αντιληφθεί τη μεταβολή της στάσης των μεγάλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Κοινή Αγροτική Πολιτική. Και έπρεπε να είχαν παρέμβει. Και στο περιεχόμενο της νέας ευρωπαϊκής αγροτικής πολιτικής,
Και στους στόχους της. Δυστυχώς περιορίστηκαν στη διεκδίκηση του εσωτερικού ελέγχου της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης, με καθαρά πελατειακά κριτήρια.
Τρίτη αλήθεια: Τα πρόσφατα κυβερνητικά μέτρα αιφνιδίασαν την κοινή γνώμη, ακόμη και την ειδική του αγροτικού χώρου. Ποσοτικά και σε πανελλαδική κλίμακα δεν έμοιαζαν φτωχά. Καθαρά επικοινωνιακά τα μέτρα αυτά έδωσαν την αφορμή για «αξιοπρεπή» αποχώρηση από τα μπλόκα που είχαν στηθεί στα περισσότερα σημεία και οδικούς κόμβους της Ελλάδας. Τα μέτρα αυτά δεν έχουν μέλλον.
Ακόμα και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση κλείσει το μάτι στη ελληνική κυβέρνηση για ευνόητους λόγους. Και σε κάθε περίπτωση το κόστος αυτών των μέτρων θα το πληρώσουν οι επόμενες κυβερνήσεις και σε τελική ανάλυση ο ίδιος ο αγρότης.
Τέταρτη αλήθεια: Το μεγάλο αγροτικό κίνημα έδειξε αδυναμία. Πέρα από την καταφανή εξάρτηση πολλών αγροτοσυνδικαλιστών από τα κόμματα, πρέπει να καταγραφούν και οργανωτικές αδυναμίες του αγροτοσυνεταιρισμού. Πολλοί αγροτικοί  συνεταιρισμοί έχουν πτωχεύσει και μάλιστα επανειλημμένα. Ενώ δεν έπρεπε.
Ενώ μπορούσε να αποφευχθεί. Αυτή η αλήθεια δεν ακυρώνεται από την ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία αρκετών συνεταιρισμών και μάλιστα στο νησί μας. Έχουμε μία παράλληλη πραγματικότητα. Εντελώς αντιφατική. Η μία μας μελαγχολεί. Η άλλη μας επιτρέπει να αναφερόμαστε σε μεγάλους οραματισμούς. Η αναμόρφωση των αγροτικών συνεταιρισμών αποτελεί άμεση και επείγουσα προτεραιότητα.
Αγαπάς τους αγρότες μας; Μίλησε με αλήθειες μαζί τους. Και άφησε τους και εκείνους να σου πούνε τις δικές τους αλήθειες.