Έτσι ξεκινούσα ένα άρθρο μου στα Νέα. Ως «Τιπούκειτος». Γράφτηκε  στις 20 Μαρτίου 1995. Αντιγράφω. Επί λέξει:

«Τίποτα δεν είναι τυχαίο!

• Οι συζητήσεις στο ταξί, που οδηγούν σε «συρράξεις» ή σε... χωριστά καφενεία.
• Τα πηγαδάκια στην Ομόνοια, που μετακινούνται και παρ' όλα αυτά διαρκούν με διαφορετικούς, στην αρχή και στο τέλος, συνομιλητές. Και χωρίς ούτε ένα διάλλειμα.
• Οι τρομοκρατικές οργανώσεις, που εκτοξεύουν ρουκέτες, μέσα σε κλίμα διευρυμένης και φανερά ενοχλημένης αδιαφορίας. Γιατί μόνο αυτό ξέρουν.
• Οι διανοούμενοι, που μόνο καταγγέλλουν, αν δεν σιωπούν. Αναλύουν άνετα και αρχειακά το παρελθόν. Αλλά δεν αναλαμβάνουν την παραμικρή ευθύνη στην κοπιαστική καθαρογραφή άμεσων και δεσμευτικών προοπτικών.
• Τα στελέχη των κομμάτων και των κυβερνήσεων, που καταγγέλλουν κι αυτά ό, τι δουλικότατα είχαν υπηρετήσει. Ολίγα λεπτά μετά τον αναπροσανατολισμό της εσωτερικής αρχιτεκτονικής του δικού τους χώρου.
• Οι συνδικαλιστές που σμικρύνθηκαν, μόλις κατέκτησαν τη μόνη «θέση» που είχαν διεκδικ...