Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή της επίσκεψης Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα; Τα ωραία λόγια για τη φιλία των δύο λαών; Κάποιες επενδυτικές υποσχέσεις, που δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν; Κάποιες διαφοροποιήσεις της ελληνικής κυβέρνησης έναντι των άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ως προς τα εμπάργκο σε βάρος της Ρωσίας; Μήπως ξεκίνησε ένα καινούργιο κεφάλαιο στις ελληνορωσικές σχέσεις, όπως διατείνεται η κυβέρνηση;

Ας είμαστε ρεαλιστές. Ως κορυφαία στιγμή αποδείχτηκε η δημόσια αποστροφή του Πούτιν ως προς την απέλαση των δύο Ρώσων διπλωματών το περασμένο καλοκαίρι. Και οι δύο πλευρές διαβεβαίωσαν ότι αυτό δε θα επηρεάσει τις σχέσεις μας. Πάλι λάθος. Κορυφαία στιγμή ήταν η λέξη που εκστόμισε ο Πούτιν, χαρακτηρίζοντας την απέλαση των δύο Ρώσων διπλωματών ως «σαχλαμάρα».

Για να θυμηθούμε. Η ελληνική κυβέρνηση απέλασε τους δύο Ρώσους διπλωμάτες με το αιτιολογικό ότι η Ρωσία ήτανε μπλεγμένη στη διακίνηση παράνομου χρήματος, για να επηρεάσει υπέρ των απόψεών της παράγοντες στην Ελλάδα και στα Σκόπια. Κυρίως, το πρώτο. Οι λεπτομέρειες του ισχυρισμού ήταν γαργαλιστικές. Κανείς δεν τις πίστεψε. Ήταν προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση εκτελούσε εντολές των ΗΠΑ για να αδυνατίσει τις ρωσικές θέσεις στο πρόβλημα Ελλάδας-Σκοπίων.

Ώστε έτσι λοιπόν! Μια κορυφαία κίνηση της ελληνικής διπλωματίας χαρακτηρίστηκε «σαχλαμάρα», παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού, από τον ισχυρό άντρα της Ρωσίας! Εξευτελισμός! Ταπείνωση! Από έναν ισχυρό προς έναν πολύ μικρό! Τόσο αποκαλυπτικός αυτός ο χαρακτηρισμός. Μαζέψτε τα σαν να μας έλεγε ο Πούτιν. Μην παίζετε μαζί μου. Και αν σας συγχωρώ αυτή τη φορά, στην επόμενη «σαχλαμάρα σας» θα είμαι διαφορετικός. Πιο σκληρός. Με πιο οδυνηρές κυρώσεις.

Εκεί φτάσαμε. Εκεί καταντήσαμε. Ο Πούτιν κατάλαβε ποιος είναι ο Τσίπρας. Και τον παίζει με το δικό του ταμπούρλο. Πώς, άλλωστε, να ξεχάσει ότι πριν τριάμισι χρόνια ο Τσίπρας
«έβλεπε άλλα λιμάνια» και σε λίγες βδομάδες υπέγραφε το πιο ταπεινωτικό μνημόνιο. Αυτό με το οποίο ξεπουλήσαμε τα χρυσαφικά και τα ασημικά μας. Ακόμα και τις αρχαιότητες. Παραδώσαμε στο Yπερταμείο τιμοκατάλογο. Για να επιλέξουν οι πιο σκληροί δανειστές ό,τι τους αρέσει. Ό,τι τους «γουστάρει». Σε βάθος χρόνου 100 ετών.

Τη λέξη «σαχλαμάρα» δεν την ξεχνάω. Και δεν πρέπει να την ξεχάσουμε. Πρόκειται για την πιο ανάγλυφη λέξη της διεθνούς ανυποληψίας μας. Δε χρειάζεται να δώσουμε ονόματα. Ξέρουμε τις πράξεις. Ξέρουμε τις συμπεριφορές. Και εύκολα φτάνουμε στον δράστη.

Νέα Κρήτη, Άποψη, Δευτέρα, 10.12.2018