Â
Θυμάμαι καλά την εικόνα. Τον Κωνσταντίνο ΚαÏαμανλή, Ï€ÏόεδÏο της ΔημοκÏατίας, να Ï€Ïοβαίνει σε δηλώσεις σε κάποιο ελληνικό αεÏοδÏόμιο. Από κάποιο ταξίδι του στο εξωτεÏικό, μάλλον. Αν θυμάμαι καλά. Δεν σκÎφτηκα να συμβουλευτώ το τεφτÎÏι της Ï€Ïοσωπικής μου μνήμης. Καμιά φοÏά, η επιστÏοφή σε αυτό, με φÎÏνει σε πιο δÏσκολη θÎση.
Πάντως, θυμάμαι καλά. Το ακÏιβÎÏ‚ νόημα. «Το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Και δάκÏυσε!
Από τότε Ï€ÎÏασαν πολλά! Και πολλοί! Από όλες τις παÏατάξεις. Του πιο πολλοÏÏ‚ τους θυμάμαι να μιλάνε συμβιβαστικά. ΕπιτÎλους, να λυθεί το Ï€Ïόβλημα. Με κάποια παÏαχώÏηση. Και όσο για την ΙστοÏία; Σε αυτή να μη δίνουμε και τόση σημασία. Δε βλÎπουμε; Η μία χώÏα μετά την άλλη αναγνωÏίζει τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία».
Το 2008 ο Κώστας ΚαÏαμανλή, στη ΣÏνοδο του ÎΑΤΟ στο ΒουκουÏÎστι, Îβαλε βÎτο. ΧωÏίς συμφωνία για το όνομα. Καμιά απόφαση εισδοχής των Σκοπίων στο ÎΑΤΟ. Αυτό Ï€Ïοκάλεσε μια αναταÏαχή στα Βαλκάνια. Γιατί οι πιο πολλοί βιαζόντουσαν. Îα βάλουμε τα Σκόπια στο ÎΑΤΟ. Îα διαμοÏφώσουμε και εκεί βάσεις στÏατιωτικÎÏ‚ και να καλÏψουμε το νότιο υπογάστÏιο της Ρωσίας. Αυτή παÏαμÎνει διαχÏονικά εχθÏός.
Και από τότε, πάλι επανÎÏχονται από καιÏÎ¿Ï ÏƒÎµ καιÏÏŒ οι πιÎσεις. ΚυÏίως, των ΑμεÏικανών. Είναι μια εκκÏεμότητα, που τους δυσκολεÏει στα γνωστά σχÎδιά τους. Και Ï€ÏÎπει να λυθεί. Τις ÏŽÏες της πιο σκληÏής κÏίσης η πίεσή τους δεν ήταν Îντονη. Αλλά, πάντοτε την υπογÏάμμιζαν.
ΤώÏα βÏήκαν παπά. Τον ΑλÎξη ΤσίπÏα και την παÏÎα του. Αυτοί τα δÎχονται όλα. Και το «ÎÎα Μακεδονία». Και ÏŒ,τι άλλο θÎλει ο «μπαχτσÎς» των ασυνάÏτητων ιδεών τους. Σε όλα τα θÎματα. Στη ΘÏάκη. Στο Αιγαίο. Στις ΑΟΖ. Στην ΚÏÏ€Ïο. Και κάποια μεÏεμÎτια στο Ï€Ïοσφυγικό. Και πλήÏη καταβαÏάθÏωση και κατατÏόπωση της όποιας ασπίδας Ï€Ïοστασίας ανθÏωπίνων δικαιωμάτων. Ειδικά, των αδυνάμων. Ειδικά, των ηττημÎνων. Ειδικά, των φυγάδων!
Φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η κυβÎÏνηση «πετάει» όλα τα θÎματα πάνω στο Ï„ÏαπÎζι, ελπίζοντας στη σÏγχυση. Î Ïοσδοκώντας την καταβαÏάθÏωση κάθε ενδιαφÎÏοντος του Î»Î±Î¿Ï Î¼Î±Ï‚ για το κάθε θÎμα ξεχωÏιστά. ΚανÎνας δε θα δώσει στο κάθε Îνα θÎμα τη σημασία και το ενδιαφÎÏον που του αξίζει. Το καθÎνα ξεχωÏιστά.
Έτσι, λοιπόν... Δεν είναι μόνο το όνομα. Είναι και διάφοÏοι αλυτÏωτισμοί, που διεκδικοÏν εθνικό μας χώÏο, μÎσα από πάμπολα θεσμικά δικά τους κείμενα. Αν δεν τα αποσÏÏουν, αν δεν τα καταÏγήσουν, τότε οποιαδήποτε συμφωνία θα είναι κενό γÏάμμα.
ÎÎα ΚÏήτη, Άποψη, ΔευτÎÏα, 15.01.2018
Â
Â
Â
|