Σήμερα ολοκληρώνεται η διαδικασία της εκλογής του αρχηγού της νέας Κεντροαριστεράς. Αν οι δημοσκόποι έχουν ψάξει σωστά τις διαχρονικές τάσεις της κοινής γνώμης, τότε φαίνεται πως η δυναμική, που είχε αναπτυχθεί τον πρώτο καιρό, παρά τις επικοινωνιακές ενέσεις, έχει χαλαρώσει. Αποδεικνύεται έτσι ότι η κατανάλωση τόσο μεγάλου χρονικού διαστήματος στα «διαδικαστικά» συνέβαλε στην «κόπωση» της κοινής γνώμης και των πολιτών που δυνητικά θα είχαν εκδηλώσει ενεργό ενδιαφέρον.

Πάντως, οφείλουμε να προβούμε σε αρκετές θετικές διαπιστώσεις. Πρώτον: η αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων αρχηγών δεν έχει εκτραπεί σε πράξεις, που θα μπορούσαν, για τον καλόπιστο τρίτο, να αμαυρώσουν συνολικά και κεντρικά την κορυφαία αυτή δημοκρατική έκφραση. Δεύτερον: υπήρξαν «χτυπήματα κάτω από τη μέση»! Πλην, όμως, δεν είχαν την ένταση και την έκταση, που καταλαμβάνουν σε ανάλογες περιπτώσεις. Τρίτον. ο πολιτικός λόγος που αναπτύχθηκε δεν ήταν εξαιρετικός. Είχε, μάλιστα, κάποια στοιχεία «ξύλινης γλώσσας». Γι' αυτό και οι τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις δεν εντυπωσίασαν. Και δεν αποδείχθηκαν ελκυστικές. Δεν ήταν, όμως, και κενός. Κορυφαίο χαρακτηριστικό του ήταν ότι οι υποψήφιοι είχαν κοινές θέσεις, κατά κανόνα, στα κρίσιμα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα.

Δεν πρέπει ωστόσο να παραμείνουμε στα διαδικαστικά. Η πρωτοβουλία αυτή, που αρχικά την συνέλαβε, μελέτησε και ανέλαβε η Φώφη Γεννηματά, έχει καθαρά ιστορικό περιεχόμενο. Ταυτόχρονα αποτελεί και ιστορικό και πολιτικό στοίχημα. Η χώρα έχει βουλιάξει στα ψέματα, στην ανικανότητα, στη λάσπη, στη συκοφαντία, στις ξεπερασμένες, ιστορικά, ιδέες και ιδεοληψίες, στις διχαστικές προκλήσεις, στον άφρονα τυχοδιωκτισμό και σε κάποιες οδυνηρές μορφές παρακρατικής λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης.

Οι ανθρώπινες ελευθερίες έχουν «παραδοθεί» σε κουκουλοφόρους. Νοιώθουν άνετα ακόμα και στην καρδιά της Δικαιοσύνης. Οι πυλώνες της ανεξαρτησίας της διαβρώνονται μεθοδικά. Το Κράτος Δικαίου δοκιμάζεται καθημερινά. Και, όταν επιδεικνύει σημεία αντοχής, λοιδορείται. Όχι σπάνια, στελέχη και όργανα του Κράτους Δικαίου υφίστανται απόπειρες δολοφονίας χαρακτήρων. Η οικονομία δεν αναπτύσσεται, ενώ διευρύνεται η ανισότητα. Είναι διάχυτη η απαξίωση κάθε επενδυτικής προσπάθειας. Η υπερφορολόγηση οδηγεί, με ταχύτατους ρυθμούς, στην εξόντωση της μεσαίας αστικής τάξης. Και μαζί, όλες τις αξίες, που η αστική τάξη έχει οικοδομήσει στον τόπο μας, και σε όλο το δυτικό κόσμο. Το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική δικαιοσύνη ασθενούν βαρέως. Επιβιώνουν, κυρίως, χάρη στις πράξεις φιλευσπλαχνίας της κοινωνίας των πολιτών. Οι σχέσεις μας με την Ευρώπη και τα κράτη -μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αντικείμενο περιθωριακών ομάδων. Την αντίστοιχη ατολμία της Κυβέρνησης καλείται συχνά να την αναπληρώσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ως μη όφειλε. Μας ξέρουν. Και το εκμεταλλεύονται χωρίς προσχήματα. Δεν μας σέβονται.

Από την άλλη πλευρά, η αντιμετώπιση της πολιτικής βίας δεν μπορεί να γίνει με κατάχρηση των αστυνομικών μεθόδων. Ούτε η οικονομία μπορεί να αφεθεί στις ληστρικές διαδικασίες και ορέξεις του κεφαλαίου. Το Κράτος πρέπει διατηρεί τον επιτελικό και εποπτικό ρόλο του. Και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν επιτρέπεται να αφεθεί στα χέρια ευγενών φιλάνθρωπων. Ούτε πρέπει να ανεχθούμε τη διαμόρφωση μιας πλατιάς πολιτικής αντίληψης ότι η ανισότητα είναι έμφυτη στις ανθρώπινες κοινωνίες. Και, οπωσδήποτε, οι συμμαχίες στην Ευρώπη και στον κόσμο δεν μεθοδεύονται στο πλαίσιο μιας δήθεν πολιτικής συγγένειας, που, από μόνη της, σε αφοπλίζει πολιτικά και εθνικά.

Όπως και αν αποκαλέσουμε το χώρο ανάμεσα στη συντηρητική παράταξη και στην εθνικολαϊκιστική αριστερά, για ένα είμαστε βέβαιοι. Έχει ιστορική πορεία με καθαρά πατριωτικό χαρακτήρα. Ποτέ αυτή η παράταξη δεν πρόδωσε. Σε κανένα μείζον εθνικό ζήτημα δεν λιποτάκτησε. Ποτέ δεν εκστόμισε «οίκαδε» μετά από μια παράφρονα εθνική περιπέτεια, που η ίδια ανέλαβε την ευθύνη χωρίς διεθνή στηρίγματα. Σε καμία διεθνή συγκυρία δεν εκπροσώπησε τα συμφέροντα της χώρας  και του έθνους με όρους ταπείνωσης και εξευτελισμού. Δεν δίστασε να ανεγείρει τολμηρούς  πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς πολύ πιο μπροστά από το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.

Τα ονόματα αυτής της παράταξης είναι πολλά. Ελευθέριος Βενιζέλος! Εθνάρχης και θεσμικός και κοινωνικός αναμορφωτής! Γεώργιος Παπανδρέου! Ο «γέρος της Δημοκρατίας» και του αψεγάδιαστου δημοκρατικού λόγου. Ο πιο σπουδαίος αναμορφωτής της εκπαίδευσης! Νικόλαος Πλαστήρας! Στρατηλάτης στις δύσκολες ώρες. Έτοιμος και αποφασιστικός να αντιμετωπίσει την πλήρη εθνική κατάρρευση, που προκάλεσαν οι αντίπαλοί του.  Ανδρέας Παπανδρέου! Τήρησε στο σύνολό του, σχεδόν, το αίτημα της «Αλλαγής». Πέτυχε την εθνική συμφιλίωση στην πράξη! Και κατέστησε τον μη προνομιούχο πολίτη υπερήφανο.  Γιώργος Γεννηματάς! Η «ψυχή» του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που λειτούργησε, ως πρότυπο. Ο άνθρωπος που ανέδειξε την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε πυλώνα της Δημοκρατίας! Κώστας Σημίτης! Ένας αληθινά ευρωπαίος πολιτικός. Ενέταξε τη χώρα μας  στο ευρώ. Και πήρε την ελληνική Κύπρο από παρία της διεθνούς πολιτικής και την εγκατέστησε σε ενεργό παράγοντα και υποκείμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διεθνούς πολιτικής σκηνής.

Η σημερινή εκλογική αναμέτρηση εμπεριέχει μια ανοιχτή πρόσκληση σε κάθε προοδευτικό άνθρωπο. Ο οποίος έχει έναν πυρήνα ιδεών με αφετηρία το διαρκές αίτημα της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ακούει και οσφραίνεται το καινούργιο. Τολμά. Συχνά, πάει μπροστά από την κοινωνία. Την καθοδηγεί αλλά δεν την «καπελώνει». Είναι έτοιμος να αναθεωρήσει αρκετές από τις θέσεις του. Αρκεί, να μην ανατρέπεται ο ιστορικός πυρήνας των ιδεών του. Χωρίς να υποτάσσεται στα ποικίλα ρεύματα. Δεν είναι ποτέ του λαϊκιστής. Συχνά ανατρέπει το λαϊκισμό μη χρησιμοποιώντας συνώνυμα.

Η πρόσκληση δεν αφορά αυτούς, που «κουράστηκαν». Αυτούς, που ενέδωσαν στον κυβερνητισμό. Τα στελέχη της ποικιλώνυμης «αρπαχτής». Τους καιροσκόπους. Αυτούς, που διαφήμιζαν τις διαφορές τους από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτούς που πρόδωσαν τα μεγάλα οράματα της ανανεωτικής αριστεράς.

Και κανένας δεν έχει άλλοθι για τη μη συμμετοχή του.

Πρώτο Θέμα, Κυριακή, 12.11.2017