Â
«ΤÎλειωσαν τα άσχημα. ΈÏχονται τα χειÏότεÏα»! Τάδε Îφη ο ΑναπληÏωτής ΥπουÏγός Οικονομικών. Î ÏοχθÎÏ‚ στη Βουλή! Δεν Îχουμε λόγο για να μην τον πιστÎψουμε. Κάτι ξÎÏει παÏαπάνω από εμάς. Τουλάχιστον, μÎχÏι την ημÎÏα των επισήμων ανακοινώσεων για τη αξιολόγηση του τελευταίου (;) και πιο θλιβεÏÎ¿Ï Ï€ÏογÏάμματος για την ανόÏθωση της ελληνικής οικονομίας.
Â
Αν οι πληÏοφοÏίες είναι σωστÎÏ‚, με τους δανειστÎÏ‚ τα Îχουμε βÏει. Μόνο στο φοÏολογικό. Και μÎνουν ακόμα πολλά. Για το ασφαλιστικό! Που Îχουν αποÏÏίψει τις διαδοχικÎÏ‚ Ï€Ïοτάσεις μας. Για τα «κόκκινα δάνεια»! Είμαστε ακόμα μακÏιά! Αν σωστά μας ενημεÏώνει ο άλλος αÏμόδιος ΥπουÏγός. Για το διαβόητο «ταμείο πολÏτιμών πεÏιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας»! Που το απαιτοÏν ως εγγÏηση. Μήπως και κάνουμε καμιά στÏαβοτιμονιά. Για τις μεταÏÏυθμίσεις! Δεν ξÎÏουμε το πεÏιεχόμενό τους. Φαίνεται πως το εÏγασιακό θεσμικό πλαίσιο θα καταντήσει χαοτικό.
Â
Η ΚυβÎÏνηση βιάζεται για την αξιολόγηση. Το ίδιο και οι δανειστÎÏ‚ - εταίÏοι μας. Ιδίως οι ΕυÏωπαίοι. Το ΔÎΤ δεν βιάζεται. Μολονότι αυτό κÏατάει την καÏαμÎλα της ελάφÏυνσης του δημόσιου χÏÎους.
Â
Τα διαχÏονικά νÎα είναι ακόμα πιο άσχημα. Ακόμα χειÏότεÏα. Τα μισά, σχεδόν, νοικοκυÏιά ζουν κάτω από το ÏŒÏιο της φτώχειας. Ένας στους Ï€Îντε Έλληνες δεν μποÏεί να καλÏψει τις βασικÎÏ‚ του ανάγκες. Και ανάμεσα στους άνεÏγους, το 43% αδυνατεί να εξασφαλίσει τα Ï€Ïος το ζην.
Â
Η ανεÏγία Îχει βαλτώσει στα επίπεδα του 25%. Î ÏŽÏ‚ θα μποÏοÏσε να είναι διαφοÏετικά; Όταν δεν Ï€Ïαγματοποιείται καμιά επÎνδυση; Όταν δεν Ï€ÏογÏαμματίζεται, οÏτε μελετάται καμία καινοÏÏια επενδυτική Ï€Ïωτοβουλία; Οι Ï€ÏοβλÎψεις είναι ζοφεÏÎÏ‚. Î ÏÎπει να πεÏιμÎνουμε άλλα 20 χÏόνια για να επιστÏÎψουμε στα επίπεδα απασχόλησης του 2008.
Â
Το πιο σκληÏÏŒ στατιστικό στοιχείο; Ένας στους δÏο νεολαίους είναι άνεÏγος. Και αυτός που απασχολείται, βÏίσκεται σε καθεστώς εκ πεÏιτÏοπής εÏγασίας ή άλλων ευÎλικτων μοÏφών απασχόλησης.
Â
ΉÏθε η ÏŽÏα να στοχαστοÏμε. Ειδικά εμείς της γενιάς του 60'. ΘÎλαμε δουλειÎÏ‚. Και τις είχαμε. Î Ïοσδοκίες, που εκπληÏώθηκαν. Δεν φοβόμασταν την Îξοδο από την εÏγασία. ΔιεκδικοÏσαμε, βάσιμα, απασχόληση με υψηλότεÏα εισοδήματα. ΠαντÏευόμασταν στα νιάτα μας. Και σÏντομα αποκτοÏσαμε Îνα καλό σπίτι. Μια γÏήγοÏη μετάβαση απ' τη γκαÏσονιÎÏα των φοιτητικών μας χÏόνων σε διαμεÏίσματα οÏόφων ή και ÏετιÏÎ. Γιατί όχι και εξοχικό; ΧωÏίς βασανιστικÎÏ‚ Îγνοιες για το πεÏιβάλλον. Σπουδάζαμε τα παιδιά μας. ΧωÏίς πολλά - πολλά εμπόδια. ΧωÏίς πολλÎÏ‚ - πολλÎÏ‚ σκοτοÏÏες. Η παÏαοικονομία ήταν όλη δική μας. ΕυτÏαφής και βολική! Και σίγουÏα οι συντάξεις μας ήσαν αÏχοντικÎÏ‚ και γενναιόδωÏες. Όχι, σπάνια, πάνω και από το μισθό μας. Με δανεικά απ' τα παιδιά μας.
Â
Στην αφετηÏία της ενσυνείδητης ζωής μας είχαμε απÎÏαντες φιλοδοξίες. Θα αλλάζαμε τον κόσμο. Θα φÎÏναμε την ειÏήνη και τη δικαιοσÏνη. Το «τÎλος της ιστοÏίας», που Ï€ÏοφητεÏσαμε, δεν ήλθε ποτÎ. Η βία, που κάποιους από εμάς γοήτευσε, επιβλήθηκε ως καταστÏοφή. Και το ιδεολόγημα του «τÎλους» πετάχθηκε ως βολίδα Ï€Ïος το μÎλλον. Η «σÏγκÏουση των πολιτισμών» επαληθεÏτηκε. Όχι, βÎβαια, στα χÏώματα ή στην Îντασή τους, που Îδωσε ο συγγÏαφÎας που Ï€Ïωτομίλησε.
Â
Η γενιά των νÎων του σήμεÏα ξεκινάει με πολλά βάÏη. Απ' τα δανεικά και τα χÏÎη τα δικά μας. Απ' τα δικά της δάνεια σπουδών. Απ' την αδυναμία να αποκτήσουν δική τους στÎγη. Απ' το άπιαστο όνειÏο της κοινωνικής ασφάλισης. Σε όλες τις μοÏφÎÏ‚ της. Απ' την Îλλειψη νÎων θÎσεων εÏγασίας. Και απ' τη σταδιακή συÏÏίκνωση των παλιών. ÎœÎσα σ' Îνα κόσμο που η επιδίωξη της ατομικής ευτυχίας είναι μια πεÏιπÎτεια. Και η συλλογική δημιουÏγία μπεÏδεÏεται με άγÏιες μετακινήσεις λαών.
Â
Ας παÏαφÏάσουμε τον ποιητή! Εμείς, η γενιά μας, «οι εκδÏομείς του 60'» παÏαμείναμε ανήλικοι διαÏκώς. Είχαμε συμπεÏιφοÏÎÏ‚ ανατÏοπής. Στο βάθος είμασταν συντηÏητικοί. ΓÏÏω στο 83' παχÏναμε. Έχουμε κενά στη μνήμη μας. Κοιμηθήκαμε στις καÏÎκλες κάποιου σωματείου. ΖοÏμε το θάνατό μας στο καθιστικό. Στα 55 μας αποκτήσαμε μπλοκ επιταγών. ΧωÏίς, τελικά, αντίκÏισμα.
Â
Δυστυχώς τα καταφÎÏαμε. Î ÏοκαλÎσαμε χάσμα ανάμεσα στις γενιÎÏ‚; Î Ï…Ïοδοτήσαμε Îναν πόλεμο γενεών. Εκτός αν τις λÎξεις που γÏάψαμε, τις αποσÏÏουμε από τις θεατÏικÎÏ‚ σκηνÎÏ‚ της υποκÏισίας και τις παÏαδώσουμε  στις επιτακτικÎÏ‚ ανάγκες μιας πνευματικής και ιδεολογικής επανάστασης. Κάτι Ï„Îτοιο, όμως, χÏειάζεται συνÎÏγειες Î¼ÎµÏ„Î±Î¾Ï Ï„Ï‰Î½ γενεών. Και άλλη γλώσσα! Και καινοÏÏιες λÎξεις! Και ολοκαίνουÏιες Ï€Ïοτάσεις! Και τη δÏναμη που φÎÏνει καθετί νÎο.
Â
Â
Â
Αντώνης Î. Βγόντζας
Â
ΕφημεÏίδα ΠÏώτο ΘÎμα, ΚυÏιακή 20.3.2016
Â
Â
|