Είχα σχεδιάσει να γράψω για την Εισαγγελική πρόταση στην υπόθεση της Siemens. Να παραπεμφθούν 64 κατηγορούμενοι στο Τριμελές Εφετείο κακουργημάτων για μια σειρά κακουργηματικών πράξεων. Από αυτούς 17 είναι υψηλόβαθμοι Γερμανοί. Μεγάλη η βεντάλια των αξιόποινων πράξεων. Οι πιο φρικτές θεσμικά είναι εκείνες της δωροδοκίας. Και τα δώρα όχι ευκαταφρόνητα. Κοντά στα 70 εκατομμύρια ευρώ. Το βρώμικο χρήμα ανιχνεύτηκε. Δεν εντοπίστηκε στο σύνολό του. Ξέρουμε όλους τους αποδέκτες. Και όλους τους διακινητές. Δεν εντοπίστηκαν παραλήπτες ή διακινητές από το χώρο της πολιτικής. Αυτό, όμως, έχει μια μικρή σημασία. Όλα τα πρόσωπα που παραπέμπονται ανήκουν στο δημόσιο χώρο. Και αυτό πονάει.

 

Πονάει εξίσου και το άθλιο επεισόδιο που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Περίπου τριάντα «φοιτητές» (δεν είμαι βέβαιος για την φοιτητική τους ιδιότητα) κατέλαβαν το γραφείο του Αντιπρύτανη και πέταξαν σκουπίδια πάνω στο γραφείο του βγάζοντας ένα «δεκάρικο» λόγο. Για να καταλήξουν: «Αυτό είναι το Πανεπιστήμιο».

 

Αυτό είναι δυστυχώς το ελληνικό Πανεπιστήμιο. Από μια άλλη σκοπιά αυτή τη φορά. Αυτή η διάχυτη βία και η ολοφάνερη ανομία που κυριαρχεί ή έχει διαβρώσει τα Πανεπιστήμιά μας. Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Έχουν ευθύνες όλες οι παρατάξεις. Μα την κυρίαρχη ευθύνη την έχουν όσοι επικαλούνται το όνομα και την επωνυμία της «Αριστεράς». Την ετικέτα της «Αριστεράς». Της       «Αριστεράς» που δεν γνώρισαν. Του προοδευτικού κινήματος που δεν μετάλαβαν. Της Δημοκρατίας που δεν κατανόησαν. Των ανθρωπινών δικαιωμάτων που μονίμως περιφρονούν. Εξαιρώ την κομμουνιστική νεολαία. Ανεξάρτητα από το αν ενστερνίζεται, κάποιος, τις ιδέες της.

 

Τελικά αυτό είναι το ελληνικό Πανεπιστήμιο. Αυτό το Πανεπιστήμιο αρνούμαι.

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 25.11.2014