Παρακολούθησα με προσοχή τη δημοσίευση των καταλόγων των υποψηφίων ευρωβουλευτών. Δεν κρύβω την απογοήτευσή μου. Ποιο ήταν το κυρίαρχο  χαρακτηριστικό των περισσότερων ονομάτων; Το ότι τα ξέρουμε τα πρόσωπα αυτά. Ή, για την ακρίβεια, τα αναγνωρίζουμε. Ποδοσφαιριστές. Παλιοί και καινούργιοι. Ηθοποιοί. Όχι απαραίτητα ταλαντούχοι. Γελωτοποιοί. Κάτι σαν τον Μπέμπε Γκρίλο της ιταλικής πολιτικής σκηνής. Πρωταγωνιστές της τηλεόρασης. Όχι οπωσδήποτε μόνιμοι. Δεν πειράζει. Μπορούν να είναι και ευκαιριακοί. Αρκεί να ξέρουμε τη μούρη τους.

Έτσι όμως δεν πρόκειται να πετύχουμε την ανανέωση της πολιτικής μας ζωής. Τα περισσότερα από τα πρόσωπα δεν έχουν το ειδικό βάρος για να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στο Ευρωκοινοβούλιο. Μερικοί από δαύτους δεν ξέρουν καν ξένη γλώσσα. Και μερικοί - μερικοί δεν ξέρουν καν καλά Ελληνικά.

Το ιστορικό αίτημα είναι, αναμφισβήτητα, η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Αλλά, προς Θεού, όχι με καλλιστεία. Τα περισσότερα πρόσωπα των δημοσιευμένων λιστών υποψηφίων είναι πρόσωπα της μιας χρήσεως. Μετά από λίγο καιρό μπορεί να μην τα θυμόμαστε. Ειδικά εκείνα που δε θα έχουν τύχη. Άλλωστε, και όσοι αποκομίσουν οφέλη από την εύκολη αναγνωρισιμότητά τους, ούτε και αυτοί θα έχουν τύχη. Είναι πολύ απλό. Δε θα έχουν τη δυνατότητα να μας πουν κάτι χρήσιμο. Και το κυριότερο, μπορεί και να μας βλάψουν.

Να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια; Ή να αντιδράσουμε όπως ο ιταλικός λαός; Για όνομα του Θεού ! Μια λύση έχουμε. Να σφίξουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε το στυλό μας πριν βάλουμε τον αναγκαίο σταυρό προτίμησης. Μην το αφήσουμε για την τελευταία στιγμή.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Μ. Πέμπτη 17.4.2014