Τον τελευταίο καιρό καταντάμε τελευταίοι στις εξετάσεις. Σε πολλούς χώρους της δημόσιας και κοινωνικής συμπεριφοράς μας. Πρώτοι στις παραβάσεις. Και τελευταίοι στις θετικές επιδόσεις.

 

Χθες και σήμερα διεξάγεται ένα σοβαρό επιστημονικό συνέδριο με συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Είμαστε τέταρτοι στα κρούσματα του σχολικού εκφοβισμού. Θύματα και θύτες οι ίδιοι οι μαθητές. Θύματα, κατά κανόνα, τα παιδιά που μειονεκτούν στη σωματική διάπλαση. Θύτες οι μαθητές των πιο πάνω τάξεων.  Όχι όμως απαραίτητα.

 

Το θέμα είναι αρκετά σοβαρό. Και επικίνδυνο. Ένας στους τρεις μαθητές είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού. Ένας μαθητής στους δύο είναι μάρτυρας τέτοιων οδυνηρών κρουσμάτων.

 

Ο σχολικός εκφοβισμός οδηγεί πολλά παιδιά σε καταστάσεις βαθιάς μελαγχολίας και περιθωριοποίησης. Μια παθογένεια που ευνουχίζει τις προσδοκίες των νέων παιδιών και των οικογενειών τους και καταστρέφει τους πολίτες. Τα θύματα του σχολικού εκφοβισμού σπάνια συμμετέχουν στα πλειοψηφικά κινήματα μεγάλων ιδεολογικών αναζητήσεων. Ποιοι φταίνε για αυτό; Τι δημιουργεί, ενθαρρύνει και διευρύνει τα κρούσματα του σχολικού φοβισμού.

 

Μία πρώτη, χωρίς να είναι κι επιπόλαιη, ερμηνεία: Το σχολείο δεν είναι πια η οργανωμένη κοινότητα του παρελθόντος. Δεν είναι καν κοινότητα. Δεν προσφέρει την ελάχιστη εγγύηση κάθε κοινότητας: Την αλληλεγγύη! Ποιες είναι οι βαθύτερες ρίζες αυτού του φαινομένου; Το σχολείο είναι εργαλείο στα χέρια ομάδων που έχουν διαφορετικούς στόχους. Άλλους στόχους έχει η οικογένεια, άλλους στόχους έχει ο δάσκαλος, κατά μέσο όρο και διαφορετικά το αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι μαθητές. Και το χειρότερο; Συνολικά η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για το σχολειό, όπως, αντίθετα, παλιά. Μια πρόταση. Πολύ απλή. Να ξαναχτίσουμε το σχολείο. Σε καινούργιες ιδεολογικές βάσεις. Και με ολοκαίνουργιες τεχνολογικές απαιτήσεις.

 

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Πέμπτη   12.6.2014