Η συζήτηση συνεχίζεται. Αν όχι στα πρωτοσέλιδα, αν όχι στα πρώτα λεπτά ακροαματικότητας και θεαματικότητας, τουλάχιστον συνεχίζεται στους τόπους συνάντησης και συνάθροισης πολλών συμπολιτών μας. Το πρόβλημα είναι οξύ. Το πρόβλημα σηκώνει ευαισθησίες. Τις επιβάλλει.

Ο λόγος για την προστασία των παιδιών. Από το δουλεμπόριο. Με πολλές αφορμές. Με πολλές αφετηρίες. Ήδη έχει αρχίσει ο προβληματισμός. Γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Γιατί συμβαίνουν τόσα πολλά; Πρέπει να δώσουμε καθαρές απαντήσεις. Καθαρές και απλές σκέψεις. Καθαρές προτάσεις.

Η πρώτη: Δε θεωρώ ενόχους όλους τους δημόσιους υπαλλήλους.  Θεωρώ εντελώς αθώα και απολύτως έντιμη τη μεγάλη πλειοψηφία τους. Κάτι, όμως, πρέπει να αλλάξει. Το δημοσιοϋπαλληλικό καθήκον δεν είναι αγγαρεία. Οι αρμοδιότητες δεν εξαντλούνται στις γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις. Ο δημόσιος υπάλληλος πρέπει να έχει τα μάτια του ανοιχτά. Και τις κεραίες του ψηλά και ανοιχτές. Ο πολίτης δεν είναι εχθρός του. Από την άλλη, δεν πρέπει να είναι ανυποψίαστος. Πρέπει να είναι έτοιμος και να κοιτάζει πιο πέρα από το τυπικό περιεχόμενο των εγγράφων που του προσκομίζονται.

Η δεύτερη: Δε χρειαζόμαστε πολλές διαδικασίες και πολλές εγγυήσεις για να καλύψουμε τις τρύπες που κάποιοι ανέντιμοι συμπολίτες μας ανοίγουν. Αν προσθέσουμε πολλές εγγυήσεις και εξασφαλίσεις, τότε φτιάχνουμε ένα χαρτοβασίλειο, πανηγύρι τελικά για τη γραφειοκρατία.

Η τρίτη: Πρέπει να αναμορφώσουμε το θεσμό των υιοθεσιών. Να παύσει να είναι τόσο γραφειοκρατικός. Έχει αποδειχθεί ότι η διαδικασία των υιοθεσιών από τα δημόσια ιδρύματα διαρκούν περίπου πέντε χρόνια. Στο εξωτερικό μόνο δύο. Αυτά προς το παρόν.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τετάρτη 23.10.2013