Mε αφορμή το πρωτοσέλιδο θέμα, πρωτοσέλιδο και σε πολλές εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας, οφείλω να επισημάνω τα ακόλουθα:

 

Πριν από τη δεκαετία του '80, επιμέναμε στην αντίληψη ότι την ανάγκη κοινωνικής προστασίας διαφόρων ευπαθών ομάδων έπρεπε να την εναποθέσουμε στα χέρια και στη φροντίδα των φιλάνθρωπων. Οι οποίοι δεν ήταν πολλοί. Ούτε αρκετοί για να προσφέρουν μία πλήρη και αποτελεσματική προστασία στις ομάδες αυτές.

 

Με την δεκαετία του '80 κυνηγήσαμε τους φιλάνθρωπους. Και στους έχοντες την ανάγκη της κοινής προστασίας, υποσχεθήκαμε ένα εκτεταμένο κράτος. Αυτό ήταν σωστό. Εν μέρει. Το κράτος εγγυάται τα κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό έχει τη δύναμη να ικανοποιήσει τις αντίστοιχες υποχρεώσεις.

 

Αυτό μπορεί. Εν μέρει. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι και ο σπουδαιότερος. Σχεδόν από τη φύση του το κοινωνικό κράτος εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο. Και προστατεύει ακόμα και εκείνους που δεν έχουν ανάγκη. Ο δεύτερος λόγος είναι αξιοσημείωτος. Ο πολιτικός και θεσμικός λόγος, που αναπτύχθηκε από εκείνη τη δεκαετία και μετά, αδρανοποίησε τη συμμετοχή των πολιτών στην αλληλέγγυα κοινωνία. Με απλά λόγια, οι δεσμοί αλληλεγγύης μεταξύ των συμπολιτών και συγκοινωνών δεν κρατήθηκαν στη πρώτη γραμμή. Έμειναν πολύ πίσω.

Ποια είναι η λύση; Η Πολιτεία πρέπει να ενθαρρύνει τους πολίτες να αναπτύξουν μεταξύ τους δεσμούς αλληλοϋποστήριξης. Η Πολιτεία πρέπει να συμβάλλει στην αναγνώριση της αμοιβαίας βοήθειας ως υπέρτατης αξίας και αρετής. Να δώσει και να προβλέψει κίνητρα για την εθελούσια συμμετοχή των πολιτών σε κοινωφελή έργα και δραστηριότητες. Και να δώσει η ίδια το παράδειγμα.  Και όχι μόνο. Να είναι σε διαρκή ετοιμότητα για τη βοήθεια σε κάθε πολίτη.

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 22.10.2013