ΤΗΠπÏώτη μÎÏα κατάθεσης του ο ελεγκτής κ. ΣτÏατάκης κινήθηκε στο επίπεδο εντυπώσεων και Ï€Ïοσδοκιών, που είχαν δημιουÏγηθεί Ï€Ïιν από την εμφάνιση του. Ο λόγος του ήταν γλαφυÏός και αÏκετά άνετος. Το ήÏεμο και Ï€ÏόσχαÏο Ïφος του κ. Ï€ÏοÎδÏου και των τακτικών κατηγόÏων βοήθησε τον μάÏÏ„Ï…Ïα να επαναλάβει μεγάλο κομμάτι του κειμÎνου του κατηγοÏητηÏίου, διανθίζοντας το με οÏχήστÏες, μαγικÎÏ‚ μπαγκÎτες και αυτουÏγοÏÏ‚!
ΤΗ δεÏτεÏη μÎÏα ήÏθε η απογοήτευση. Στις δÏο τελευταίες ÏŽÏες της διαδικασίας, η μαγική και ενοÏχηστÏωμÎνη εικόνα Îχασε τα χÏώματα της. Γι΄ αυτό άÏκεσαν λίγες και σχεδόν αυτονόητες, σε δικανικό λόγο διατυπωμÎνες, εÏωτήσεις από μÎλη του δικαστηÏίου.
ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕÎΑ δεν πήγαν χÏήματα του Κοσκωτά στο Harefleld.
— ΟΧΙ, δεν γνωÏίζει τον ηθικό αυτουÏγό ως Ï€Ïος τις καταθÎσεις των ΔΕΚΟ.
— ΟΧΙ, δεν Îχει στοιχεία για τον .«μαÎστÏο» της οÏχήστÏας, που Ï€ÏοηγουμÎνως• είχε πεÏιγÏάψει.
— ΟΧΙ, δεν Îχει στοιχεία.
ΠΡΟΩΘΗΜΕÎΕΣ υποθÎσεις διατÏπωσε, χωÏίς να αποκλείει και άλλες εκδοχÎÏ‚.
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΠπολλοί αιώνες για να πεÏάσει η ποινική δικαιοσÏνη από την αυθαιÏεσία και τους γελοίους, όσο και επικίνδυνους κανόνες αποδείξεων (βασανιστήÏια, ομολογίες ως «βασιλίς των αποδείξεων», αξίωση για δÏο «ανεπίληπτους» μάÏÏ„Ï…Ïες) στη σÏγχÏονη δικονομική αÏχή της ηθικής απόδειξης, όπου ο δικαστής αποφασίζει ακοÏγοντας τη «φωνή της συνείδησης του», που όμως δεν υποκαθίσταται από τη συνείδηση του οποιουδήποτε μάÏÏ„Ï…Ïα και στηÏίζεται πάντα σε πεÏιστατικά που μποÏοÏν να αποδειχθοÏν.
Η ΗΘΙΚΗ απόδειξη παÏαμÎνει ξÎνη Ï€Ïος οποιαδήποτε σενάÏια και μάλιστα Ï€ÏοωθημÎνα, όσο ευχάÏιστα κι αν είναι σε μεÏικοÏÏ‚. Όπου κι αν βÏίσκονται. Σε οποιοδήποτε επίπεδο της δίκης κι αν λεπτουÏγοÏν.
|