Αυτό που περιγράφει η Νέα Κρήτη σήμερα και το αναδεικνύει σε ένα από τα πρώτα της θέματα, είναι σαν να το ξέρουμε από τα πριν. Υπάρχουν αρκετοί που λένε ότι έχουμε ένα μεγάλο κράτος και αντίστοιχα μία υπερτροφική δημόσια διοίκηση. Αν κοιτάξουμε μόνο το απόλυτο μέγεθός της και το συγκρίνουμε με εκείνο άλλων ευρωπαϊκών κρατών, θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μάλλον έχουν άδικο. Έχουμε μια γιγαντιαία δημόσια διοίκηση που δεν καλύπτει τις πραγματικές μας ανάγκες. Και παραμένει εχθρική στον πολίτη.

 

Προσωπικά είμαι μάρτυρας πολλών περιπτώσεων, που δημόσιοι υπάλληλοι καταφεύγουν σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες και αντιμετωπίζονται εχθρικά.

 

Τι τελικά φταίει; Ο δημόσιος υπάλληλος είναι ένας φοβισμένος υπάλληλος. Πολλές φορές του φορτώνουν ευθύνες που δεν έχει. Ο ίδιος τις μεταθέτει, είτε στους πιο πάνω, είτε στους πιο κάτω. Όσα λιγότερα κάνει, τόσο το καλύτερο γι' αυτόν. Θα αποφύγει την κριτική, θα αποφύγει τις ευθύνες. Και θα περάσει γενικώς καλά.

 

Αν, όμως, μείνουμε σε αυτή τη διαπίστωση, τότε πρέπει να ψάξουμε το γιατί αυτής της συμπεριφοράς. Πολλά τα γιατί.

 

Φταίει ο κομματισμός που έχει επιβληθεί και εξουδετερώσει και ευνουχίσει τη δημόσια διοίκηση. Ο άμεσος κομματισμός από τα κόμματα εξουσίας. Ο έμμεσος κομματισμός μέσα από ένα νοθευμένο συνδικαλισμό. Και κακά προσανατολισμένο.

Φταίει η αναξιοκρατία. Ο δημόσιος υπάλληλος μπορεί να εξελιχτεί, χωρίς να αποδεικνύει κάθε φορά την αξιοσύνη του. Ο δημόσιος υπάλληλος που παίρνει πρωτοβουλίες, ενδιαφέρεται για τον πολίτη, τελικά βρίσκει τον μπελά του.

Φταίμε και εμείς. Πολλές φορές ζητάμε τα παράλογα. Πολλές φορές δεν λέμε την αλήθεια. Πολλές φορές προσπαθούμε να παραπλανήσουμε.

Δεν τα φάγαμε μαζί. Ο καθένας μας όμως έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης.

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημειρνά, Παρασκευή 31.8.2012