Δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα από την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στις διάφορες ανώτατες σχολές. Πρώτον: Τα περισσότερα παιδιά προτίμησαν σχολές περίπου στη γειτονιά τους. Το κόστος ζωής και το «κούρεμα» των εισοδημάτων των γονιών τους επέβαλε, σε αρκετές περιπτώσεις, όμοιες και παρόμοιες λύσεις. Δεύτερον:  Κυρίαρχο στοιχείο επιλογής ήταν η προοπτική απασχόλησης μετά τη λήψη του πτυχίου τους. Δεν υπάρχει άλλος λόγος για την τόσο μαζική επιλογή για τις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές. Φυσικά, έπαιξε ρόλο και το κύρος της επαγγελματικής απασχόλησης. Σε σχολές όπως η Ιατρική, η Νομική κλπ.

Κάτι πρέπει να πούμε, όμως, σε αυτά τα παιδιά. Κάτι παραπάνω από τα συγχαρητήρια και τις συναφείς ευχές.

 

Να τους πούμε ότι τώρα αρχίζει, πραγματικά, η ζωή. Με τις χαρές της και τις δυσκολίες της. Και με όλες τις προκλήσεις της.

Να τους πούμε ότι τώρα έχουν όλα τα δικαιώματα. Να πουλούν και να αγοράζουν. Ό,τι έχουν και ό,τι μπορούν. Να υπογράφουν όποιο έγγραφο θέλουν. Χωρίς την υπογραφή ή τη συναίνεση των γονιών τους. Μπορούν και να ψηφίζουν. Όχι μόνο στο αμφιθέατρο. Μπορούν να στηρίζουν ή να αποδοκιμάζουν την όποια κυβέρνηση. Να συμφωνούν με ένα νομοσχέδιο. Και να το τσαλαπατούν. Αρκεί να μην παραβιάζουν το νόμο. Μπορούν να είναι μαζί μας. Και χωρίς εμάς. Να ταξιδεύουν όπου θέλουν. Χωρίς να ρωτήσουν κανένα. Να διαβάζουν ό,τι τους αρέσει. Αρκεί να διαβάζουν.

Ένα δεν τους επιτρέπεται. Να σπαταλήσουν άδικα τα επόμενα τέσσερα με πέντε χρόνια της ζωής τους.

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Τρίτη 28.8.2012