Σήμερα αποχαιρετούμε το Λευτέρη Βερυβάκη. Στιγμές οδύνης για ένα μεγάλο αριθμό πολιτών αυτής της χώρας.

Τον αγάπησαν εδώ στην Κρήτη. Και ξεχωριστά στα Χανιά, τόπο γέννησής του.

Τον αγάπησαν οι νεολαίοι του «Ανένδοτου Αγώνα». Τον αγάπησαν τα μέλη του Συνδέσμου Νέων Επιστημόνων και Διανοουμένων. Τα μέλη των δημοκρατικών συνδέσμων.

Τον αγάπησαν όσοι αντιστάθηκαν στη δικτατορία της 21^ης Απριλίου. Οι συγκρατούμενοί του της πρώτης αντιδικτατορικής οργάνωσης. Του Εθνικού Κινήματος Δημοκρατικής Αντίστασης. Τον αγάπησαν οι φίλοι του οι «συνωμότες»,  που προετοίμασαν την απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου. Τον αγάπησε ο Αλέκος Παναγούλης. Ο κορυφαίος της αντίστασης.

Τον σεβάστηκαν τα μέλη της Υποεπιτροπής των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης που ερευνούσε την ελληνική υπόθεση για τα βασανιστήρια της δικτατορίας.

Και προκάλεσε σεβασμό και δέος η στάση του στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στις 4 έως 19 Νοέμβρη 1968. Ο Βασιλικός Επίτροπος τον χαρακτήρισε επικίνδυνη προσωπικότητα. Για το καθεστώς. Και ζήτησε την καταδίκη του σε θάνατο. Το έκτακτο στρατοδικείο τον καταδίκασε για δεύτερη φορά σε ισόβια κάθειρξη. Σαν αρχηγό της συνομωσίας.

Τα περισσότερα χρόνια της εφτάχρονης δικτατορίας τα έζησε στις φυλακές.

Τον αγάπησε ο λαός της Αθήνας. Χωρίς συναλλαγές με τον κάθε εκλογέα. Υπηρέτησε σε σημαντικά υπουργεία. Και άφησε πολύτιμο νομοθετικό και διοικητικό έργο.

Πάντοτε αταλάντευτος. Πάντοτε σταθερός. Μόνιμα ταπεινόφρον. Ίσιος άνθρωπος. Ζεστός άνθρωπος, χωρίς επιτήδευση. Τον αγαπήσαμε όλοι όσοι τον γνωρίσαμε.

Προσωπικά θυμάμαι την αψεγάδιαστη στάση του μπροστά στο θάνατο ή την απειλή του. Θα τον θυμόμαστε όλοι οι άνθρωποι της γενιάς του. Και όλοι όσοι μας ένωσαν τα ίδια ιδανικά.