Είχα ήδη κουραστεί. Είχα περπατήσει πολλά χιλιόμετρα. Είχα μιλήσει με δεκάδες συμπολίτες μας. Είχα χαιρετίσει πολύ περισσότερους. Και περίμενα να ολοκληρώσω τον κύκλο των χθεσινών επαφών μου. Από το απέναντι πεζοδρόμιο, στον κάθετο προς το κεντρικό δρόμο στο Ασήμι με κάλεσε ένας μάλλον ηλικιωμένος κάτοικος. Μου διηγήθηκε τους αγώνες που έχει συμμετάσχει. Μου δήλωσε αγανακτισμένος. Έβρισε όλους σχεδόν τους πολιτικούς. Για να καταλήξει «ένας λοχίας μας χρειάζεται». Ο Πατακός.

 

Τον είχα ακούσει με προσοχή. Δεν εξέφρασα καμία αμφισβήτηση για τις αγωνιστικές του περγαμηνές. Τις ημερομηνίες, μάλλον, τις είχε μπερδέψει. Ένιωσα θλίψη και θυμό. Δεν περίμενα στο νησί μας να υπάρχουν νοσταλγεί ή προπαγανδιστές της εκτροπής από το δημοκρατικό πολίτευμα. Μιλούσε δυνατά. Και έπρεπε και εγώ να μείνω στον διάλογο με την ίδια ένταση φωνής. Γύρω μας ήταν δύο-τρεις καφενέδες και αρκετοί κάτοικοι από το Ασήμι και τα γύρω χωριά. Με τίποτα δεν έπρεπε να σιωπήσω. Χωρίς φυσικά, να καταφύγω σε πολλές αναλύσεις.

 

«Ποιος οργάνωσε την προδοσία της Κύπρου; Ποιος επέτρεψε τον Αττίλα και την ματωμένη διχοτόμηση της Κύπρου; Ποιος άνοιξε την μεγάλη πληγή των ορέξεων της Τουρκίας στο Αιγαίο; Ποιος ματοκύλισε την νεολαία στο Πολυτεχνείο; Ποιος γέμισε τα ξερονήσια με εξόριστους; Ποιος γέμισε τις φυλακές με αθώους; Αυτούς τους λοχίες θέλεις;».

Με ερωτήματα και δεδομένη την απάντησή τους από την ιστορία και τον λαό μας του επέστρεψε την απειλή. Απομακρύνθηκε. Τα πρόσωπα που ήταν τριγύρω μας έδειξαν ικανοποιημένα και ενθουσιασμένα από την απάντησή μου. Προσωπικά όμως, έμεινα με τις σκέψεις. Η «Χρυσή Αυγή» μπορεί να αποδειχθεί και κοινοβουλευτική πραγματικότητα. Οι δημοσκοπήσεις αυτό πιθανολογούν. Τι, όμως, οδηγεί, κάποιους συμπολίτες μας σε νοσταλγικές επικίνδυνες περιπέτειες και ιστορικές οπισθοδρομήσεις; Ποιοι έχουνε ευθύνη γι' αυτό;

 

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Παρασκευή 4.5.2012