Γράφονται πολλά. Και λέγονται περισσότερα. Το λόγια μοιάζουνε και φαίνονται ανάποδα και ανέξοδα. Κι αυτές τις μέρες περισσέψανε. Κάποιοι θυμήθηκαν το ΄65 και την αποστασία. Λες και είδαν ιστορική ομοιότητα στις συγκεκριμένες περιόδους. Τότε είχαμε πρόβλημα Δημοκρατίας και σκληρής σύγκρουσης με το παρακράτος. Αυτό το ίδιο που μας αλυσόδεσε για μία ολόκληρη επταετία. Ενώ σήμερα αντιμετωπίζουμε το σοβαρό κίνδυνο δημοσιονομικής κατάρρευσης και ό, τι συνεπάγεται αυτή.

 

Έχει ο ανασχηματισμός νόημα. Το πιο σημαντικό; Ή μαζί βουλιάζουμε. Ή όλοι μαζί σωζόμαστε και σώνουμε την πατρίδα. Ο Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε όλα τα υπαρκτά ιστορικά στελέχη σε αληθινή συστράτευση. Δεν ξεπέταξε τους τεχνοκράτες, που είχε κοντά του, στο περιθώριο, αλλά δεν τους διακράτησε και ως πρωταγωνιστές. Κι αυτό φαίνεται από δύο σημαντικές επιλογές.

Η πρώτη: Επέλεξε τον αντίπαλό του στην εσωκομματική διαδικασία του 2007 ως αντιπρόεδρο και κυρίαρχα υπεύθυνο στην οικονομική πολιτική. Σε αυτόν εναποθέτει το βασικό πυρήνα των ελπίδων του να σωθεί η κυβερνησή του, η παράταξη του και τελικά και ουσιαστικά η πατρίδα μας. Προφανώς είχε αρκετά στοιχεία για να αποκλείσει τους γελοίους ισχυρισμούς από ¨παπαγαλάκια¨ και άλλους ότι δήθεν ο Ευάγγελος Βενιζέλος επέλεξε να ηγηθεί μίας  ετεροχρονισμένης αποστασίας όπως εκείνης του ΄65.

Η δεύτερη: Απομάκρυνε από το υπουργείο του τον κ. Γ. Ραγκούση και ανέθεσε την ευθύνη της δημόσιας διοίκησης σε έναν έμπειρο πολιτικό, τον κ. Δημήτρη Ρέππα. Γιατί να κρυβόμαστε άλλωστε; Η δημόσια διοίκηση χώλαινε τα προηγούμενα χρόνια και περιέπεσε στις μέρες του σε φάσεις διάλυσης.

Ποιο είναι συνολικά το μήνυμα του ανασχηματισμού; Χρειαζόμαστε τους τεχνοκράτες. Οι γνώσεις τους είναι ανεκτίμητες. Η ευθύνη λήψης, όμως, των αποφάσεων και η εφαρμογή τους ανήκει στους πολιτικούς.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Σάββατο 18.6.2011