Και το δεύτερο Μνημόνιο πρέπει να ανήκει σε μία πραγματικότητα που έρχεται. Ή επέρχεται. Αυτή τη φορά, ελπίζουμε, να είναι διαφορετικό. Ως προς το περιεχόμενο, αναπόφευκτα. Ως προς τη διαδικασία διαπραγμάτευσης, πρέπει να το διεκδικήσουμε.

 

Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του πρώτου Μνημονίου; Ένα διαδικαστικό. Δηλαδή, ή με άλλα λόγια, δεν το διαπραγματευτήκαμε. Και ένα ουσιαστικό. Το περιεχόμενο του, κατά το μεγαλύτερο μέρος, είναι προτάσεις ή αξιώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προτάσεις που για πολλά χρόνια, για πολλές δεκαετίες, η Ευρωπαϊκή Ένωση γκρίνιαζε, πρότεινε, απαιτούσε. Με μία λέξη. Τα περισσότερα μέτρα ήταν απαιτήσεις για τη διαμόρφωση ενιαίας και ελεύθερης αγοράς και στο χώρο των προϊόντων και στο πεδίο των υπηρεσιών.

 

Αυτή τη φορά γνωρίζουμε τα προβλήματά μας. Έχουμε το χρόνο να διαμορφώσουμε τις θέσεις. Και ξέρουμε τι αντέχει ο λαός μας και η κοινωνία μας. Άρα, οφείλουμε να διαπραγματευτούμε τα πάντα. Με ειλικρίνεια και προς το εσωτερικό, αλλά και προς τους συμμάχους μας. Και δεν έχουμε καμία δικαιολογία. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μας αιφνιδίασαν. Είτε οι ξένες αγορές, είτε οι εταίροι μας. Κι αν μη τι άλλο έχουμε οικοδομήσει σε ικανοποιητικό βαθμό όλους τους δείκτες αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης. Αυτή την φορά δεν επαιτούμε, ούτε απαιτούμε. Πλην όμως μοιραζόμαστε τους κινδύνους μέσα σε ένα πνεύμα εταιρικής αλληλεγγύης.

 

Και κάποια ελάχιστα ως προς το περιεχόμενο. Τα νέα μέτρα δεν μπορούν να αφορούν κι άλλες περικοπές μισθών, επιδομάτων ή και συντάξεων. Η κοινωνία έφτασε στα όριά της. Και η οικονομία αγγίζει τον πάτο της ύφεσης. Λίγο πιο κάτω συνεπάγεται λαϊκή έκρηξη και εξέγερση.

 

 

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Σάββατο 21.8.2010