Ξεκινάω από τις δεδομένες θέσεις μου. Το μνημόνιο σε πολλά σημεία προβλέπει προφανώς άδικα μέτρα. Πολλά κεφάλαια του είναι και περιττά. Τίποτε όμως από όλα τα προηγούμενα δεν μπορεί να ακυρώσει το γεγονός ότι το μνημόνιο αποτελεί μία νομική πραγματικότητα.

 

Αποτελεί αυτό και η εφαρμογή του τη μόνη προϋπόθεση για την παραπέρα χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας με δανεικά λεφτά. Χωρίς αυτά αύριο το πρωί κανένας δε θα εισπράξει το μισθό του, τον όποιο μισθό του. Κανένας δε θα ελπίζει να πάρει τη σύνταξή του. Τόσο απλά. Σχεδόν αυτονόητα!

 

Προσωπικά θεωρώ θεμιτές τις όποιες κινητοποιήσεις, τον όποιο θυμό, το όποιο ξέσπασμα οργής του ανέργου. Δεν έχω δει ποτέ μου πιο σκληρό, ποτέ πιο απελπισμένο πρόσωπο, όπως και όσο, εκείνου που δεν μπορεί να προσφέρει τα στοιχειώδη και τα αναγκαία στην οικογένειά του.

 

Όπως πάνε τα σημερινά πράγματα, το όποιο ξέσπασμα του ανέργου δεν επαναλαμβάνεται. Ο άνεργος, τα τελευταία χρόνια, έχει παύσει να επενδύει στους κοινωνικούς αγώνες.

 

Κάτι πρωτόγνωρο βιώνουμε τον τελευταίο καιρό. Αντιδρούν με εκτροπές και παρεκτροπές στο μνημόνιο τα ¨ρετιρέ¨ του δημοσίου τομέα. Οι προνομιούχοι του δημόσιου κορβανά. Και επιλέγουν εκείνη την αντίδραση που πονάει τον κοινωνικό κορμό. Πιο βαθιά. Με ιδιαίτερη οξύτητα. Και με αφόρητη και μεγαλύτερη διάρκεια.

 

Έχω την εκτίμηση ότι τον κίνδυνο της χρεωκοπίας θα τον απομακρύνουμε τελικά. Δεν έχω όμως καμιά βεβαιότητα ότι σαν έθνος και σαν λαός θα επιβιώσουμε ιστορικά. Ή ότι θα διατηρήσουμε ένα αξιόλογο ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Νέα Κρήτη, τα Καθημερινά, Δευτέρα 26.7.2010