Ξεκινάω από τις δεδομÎνες θÎσεις μου. Το μνημόνιο σε πολλά σημεία Ï€ÏοβλÎπει Ï€Ïοφανώς άδικα μÎÏ„Ïα. Πολλά κεφάλαια του είναι και πεÏιττά. Τίποτε όμως από όλα τα Ï€ÏοηγοÏμενα δεν μποÏεί να ακυÏώσει το γεγονός ότι το μνημόνιο αποτελεί μία νομική Ï€Ïαγματικότητα.
Â
Αποτελεί αυτό και η εφαÏμογή του τη μόνη Ï€Ïοϋπόθεση για την παÏαπÎÏα χÏηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας με δανεικά λεφτά. ΧωÏίς αυτά αÏÏιο το Ï€Ïωί κανÎνας δε θα εισπÏάξει το μισθό του, τον όποιο μισθό του. ΚανÎνας δε θα ελπίζει να πάÏει τη σÏνταξή του. Τόσο απλά. Σχεδόν αυτονόητα!
Â
Î Ïοσωπικά θεωÏÏŽ θεμιτÎÏ‚ τις όποιες κινητοποιήσεις, τον όποιο θυμό, το όποιο ξÎσπασμα οÏγής του ανÎÏγου. Δεν Îχω δει ποτΠμου πιο σκληÏÏŒ, ποτΠπιο απελπισμÎνο Ï€Ïόσωπο, όπως και όσο, εκείνου που δεν μποÏεί να Ï€ÏοσφÎÏει τα στοιχειώδη και τα αναγκαία στην οικογÎνειά του.
Â
Όπως πάνε τα σημεÏινά Ï€Ïάγματα, το όποιο ξÎσπασμα του ανÎÏγου δεν επαναλαμβάνεται. Ο άνεÏγος, τα τελευταία χÏόνια, Îχει παÏσει να επενδÏει στους κοινωνικοÏÏ‚ αγώνες.
Â
Κάτι Ï€ÏωτόγνωÏο βιώνουμε τον τελευταίο καιÏÏŒ. ΑντιδÏοÏν με εκτÏοπÎÏ‚ και παÏεκτÏοπÎÏ‚ στο μνημόνιο τα ¨ÏετιÏΨ του δημοσίου τομÎα. Οι Ï€ÏονομιοÏχοι του δημόσιου κοÏβανά. Και επιλÎγουν εκείνη την αντίδÏαση που πονάει τον κοινωνικό κοÏμό. Πιο βαθιά. Με ιδιαίτεÏη οξÏτητα. Και με αφόÏητη και μεγαλÏτεÏη διάÏκεια.
Â
Έχω την εκτίμηση ότι τον κίνδυνο της χÏεωκοπίας θα τον απομακÏÏνουμε τελικά. Δεν Îχω όμως καμιά βεβαιότητα ότι σαν Îθνος και σαν λαός θα επιβιώσουμε ιστοÏικά. Ή ότι θα διατηÏήσουμε Îνα αξιόλογο Ïόλο στα ευÏωπαϊκά Ï€Ïάγματα.
ÎÎα ΚÏήτη, τα ΚαθημεÏινά, ΔευτÎÏα 26.7.2010
Â
|